Εδώ και λίγο καιρό βρίσκομαι στην πόλη Χαράρε, πρωτεύουσα της
Ζιμπάμπουε. Ρωτώντας τον κόσμο εδώ, τι ιδεολογικής απόχρωσης είναι η
τωρινή κυβέρνηση, η απάντηση που παίρνω είναι ότι ξεκίνησαν ως μαρξιστές
και έχουν καταλήξει... ευκαιριακοί. Όσον αφορά τον τελευταίο
χαρακτηρισμό, είναι κάτι που επαναλαμβάνεται από όλους σχεδόν τους
πολίτες αυτής της χώρας, είτε είναι λευκοί είτε έγχρωμοι.
Η τωρινή πολίτικη ηγεσία ψηφίστηκε με την υπόσχεση ότι λεφτά υπάρχουν στην Ζιμπάμπουε, αρκεί να τα πάρουν από τους πλουσίους (τους πλουσίους λευκούς τότε). Σε συνδυασμό με ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, η υπόσχεση ήταν να κλείσει η ψαλίδα μεταξύ αυτών που έχουν και αυτών που δεν έχουν. Δεν χρειάζεται να σας πω ότι μόνο αυτό δεν έχει γίνει.
Πριν από πολλά χρόνια η τότε μαρξιστική κυβέρνηση νόμιζε ότι μπορεί να τυπώσει τα λεφτά που δεν έχει και όλα θα πάνε όλα μια χαρά. Έτσι λοιπόν άρχισαν να τυπώνουν και να τυπώνουν και να τυπώνουν…, μέχρι που κανένας δεν είχε εμπιστοσύνη στο νόμισμα και η οικονομία κυριολεκτικά κατάρρευσε.
Περίπου 300.000 τόνους καλαμπόκι παρήγαγαν κάποτε οι... κακοί οι καπιταλιστές στη Ζιμπάμπουε, ενώ σήμερα η χώρα με το ζόρι παράγει το ένα δέκατο. Από ό,τι έχω καταλάβει (σε συνομιλίες) περίπου το ίδιο ισχύει και για πολλά άλλα είδη διατροφής. Το αποτέλεσμα είναι ότι ενώ η Ζιμπάμπουε κάποτε εξήγαγε μεγάλες ποσότητες τροφίμων, έφτασε στο σημείο να μην μπορεί να ταΐσει ούτε τον εαυτό της.
Στο μεταξύ η αγορά είχε προ πολλού μυριστεί τη δουλειά και είχε αρχίσει να αποταμιεύει σε ξένο νόμισμα. Κυρίως σε δολάριο Αμερικής.
Μάλιστα, η αγορά έχει έφτασε στο σημείο να μην δέχεται καθόλου τοπικό νόμισα για την αγορά εισαγομένων προϊόντων και υπηρεσιών. Μόνο με σκληρό νόμισμα ήταν δυνατόν να αγοράσεις ένα ηλεκτρονικό υπολογιστή για παράδειγμα.
Με την πάροδο του χρόνου μάλιστα, σιγά σιγά οι συναλλαγές στην πραγματική οικονομία γινόντουσαν σχεδόν αποκλειστικά σε δολάρια ΗΠΑ.
Μια καλή μέρα λοιπόν, η κυβέρνηση βλέποντας την κατάσταση, αποφάσισε να καταργήσει παντελώς το τοπικό νόμισμα —και όσοι το είχαν πρόβλημα τους— και να υιοθετήσει το δολάριο Αμερικής για όλες τις επίσημες συναλλαγές στη χώρα.
Έτσι λοιπόν, σήμερα το δολάριο ΗΠΑ όχι μόνο είναι το επίσημο νόμισμα της Ζιμπάμπουε, άλλα σχεδόν το 100% των συναλλαγών στη χώρα, για την αγορά προϊόντων και υπηρεσιών, γίνονται πλέον σε δολάρια ΗΠΑ.
Όχι δεν είναι εύκολο να μην έχεις δικό σου νόμισμα, άλλα είναι καλύτερο από ό, τι το δικό σου, όταν είσαι ανεύθυνος, νομίζοντας ότι με το εθνικό τυπογραφείο μπορείς να πείσεις την αγορά και τους πολίτες ότι αυτό που τυπώνεις έχει κάποια άξια.
Υιοθετώντας το δολάριο λοιπόν, ο πληθωρισμός στη Ζιμπάμπουε από κάτι δισεκατομμύρια ποσοστιαίες μονάδες τον χρόνο, έχει σήμερα φτάσει σχεδόν στο μηδέν και ουσιαστικά ακολουθεί τον πληθωρισμό που υπάρχει στις ΗΠΑ (περίπου).
Το αστείο της όλης υπόθεσης είναι ότι όχι μόνο οι πολίτες της χώρας αυτής γνωρίζουν πλέον ότι οι αριστερές και μαρξιστικές οικονομικές θεωρίες δεν δουλεύουν, άλλα επίσης εμπέδωσαν με τον πιο σκληρό τρόπο ότι λεφτά δεν υπάρχουν.
Το πιο αστείο όμως είναι ότι οι κάποτε σκληροί μαρξιστές, χρησιμοποιούν πλέον το δολάριο Αμερικής για να σταθεροποιήσουν την οικονομία και κανείς (από αυτούς που έχω συζητήσει εγώ) δεν θέλει να ακούσει για τοπικό νόμισμα ξανά.
Η τωρινή πολίτικη ηγεσία ψηφίστηκε με την υπόσχεση ότι λεφτά υπάρχουν στην Ζιμπάμπουε, αρκεί να τα πάρουν από τους πλουσίους (τους πλουσίους λευκούς τότε). Σε συνδυασμό με ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα, η υπόσχεση ήταν να κλείσει η ψαλίδα μεταξύ αυτών που έχουν και αυτών που δεν έχουν. Δεν χρειάζεται να σας πω ότι μόνο αυτό δεν έχει γίνει.
Πριν από πολλά χρόνια η τότε μαρξιστική κυβέρνηση νόμιζε ότι μπορεί να τυπώσει τα λεφτά που δεν έχει και όλα θα πάνε όλα μια χαρά. Έτσι λοιπόν άρχισαν να τυπώνουν και να τυπώνουν και να τυπώνουν…, μέχρι που κανένας δεν είχε εμπιστοσύνη στο νόμισμα και η οικονομία κυριολεκτικά κατάρρευσε.
Περίπου 300.000 τόνους καλαμπόκι παρήγαγαν κάποτε οι... κακοί οι καπιταλιστές στη Ζιμπάμπουε, ενώ σήμερα η χώρα με το ζόρι παράγει το ένα δέκατο. Από ό,τι έχω καταλάβει (σε συνομιλίες) περίπου το ίδιο ισχύει και για πολλά άλλα είδη διατροφής. Το αποτέλεσμα είναι ότι ενώ η Ζιμπάμπουε κάποτε εξήγαγε μεγάλες ποσότητες τροφίμων, έφτασε στο σημείο να μην μπορεί να ταΐσει ούτε τον εαυτό της.
Στο μεταξύ η αγορά είχε προ πολλού μυριστεί τη δουλειά και είχε αρχίσει να αποταμιεύει σε ξένο νόμισμα. Κυρίως σε δολάριο Αμερικής.
Μάλιστα, η αγορά έχει έφτασε στο σημείο να μην δέχεται καθόλου τοπικό νόμισα για την αγορά εισαγομένων προϊόντων και υπηρεσιών. Μόνο με σκληρό νόμισμα ήταν δυνατόν να αγοράσεις ένα ηλεκτρονικό υπολογιστή για παράδειγμα.
Με την πάροδο του χρόνου μάλιστα, σιγά σιγά οι συναλλαγές στην πραγματική οικονομία γινόντουσαν σχεδόν αποκλειστικά σε δολάρια ΗΠΑ.
Μια καλή μέρα λοιπόν, η κυβέρνηση βλέποντας την κατάσταση, αποφάσισε να καταργήσει παντελώς το τοπικό νόμισμα —και όσοι το είχαν πρόβλημα τους— και να υιοθετήσει το δολάριο Αμερικής για όλες τις επίσημες συναλλαγές στη χώρα.
Έτσι λοιπόν, σήμερα το δολάριο ΗΠΑ όχι μόνο είναι το επίσημο νόμισμα της Ζιμπάμπουε, άλλα σχεδόν το 100% των συναλλαγών στη χώρα, για την αγορά προϊόντων και υπηρεσιών, γίνονται πλέον σε δολάρια ΗΠΑ.
Όχι δεν είναι εύκολο να μην έχεις δικό σου νόμισμα, άλλα είναι καλύτερο από ό, τι το δικό σου, όταν είσαι ανεύθυνος, νομίζοντας ότι με το εθνικό τυπογραφείο μπορείς να πείσεις την αγορά και τους πολίτες ότι αυτό που τυπώνεις έχει κάποια άξια.
Υιοθετώντας το δολάριο λοιπόν, ο πληθωρισμός στη Ζιμπάμπουε από κάτι δισεκατομμύρια ποσοστιαίες μονάδες τον χρόνο, έχει σήμερα φτάσει σχεδόν στο μηδέν και ουσιαστικά ακολουθεί τον πληθωρισμό που υπάρχει στις ΗΠΑ (περίπου).
Το αστείο της όλης υπόθεσης είναι ότι όχι μόνο οι πολίτες της χώρας αυτής γνωρίζουν πλέον ότι οι αριστερές και μαρξιστικές οικονομικές θεωρίες δεν δουλεύουν, άλλα επίσης εμπέδωσαν με τον πιο σκληρό τρόπο ότι λεφτά δεν υπάρχουν.
Το πιο αστείο όμως είναι ότι οι κάποτε σκληροί μαρξιστές, χρησιμοποιούν πλέον το δολάριο Αμερικής για να σταθεροποιήσουν την οικονομία και κανείς (από αυτούς που έχω συζητήσει εγώ) δεν θέλει να ακούσει για τοπικό νόμισμα ξανά.
#Πηγή:
Ανταπόκριση από το Χαράρε | Του Γιώργου Καισάριου
6 Νοεμβρίου 2014
#
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου