#
#
#
#
O λουλουδοπόλεμος από την πρεμιέρα του Ρέμου είναι άκομψος και προκλητικός.
Αν το ιπτάμενο ταψί με «το γαρίφαλο του πεθαμένου» μού προκαλούσε απέχθεια τις καλές εποχές, τότε που η φοροδιαφυγή ήταν απολύτως… νόμιμη οπότε υπήρχε άφθονο χρήμα για επενδύσεις στις ανά την Ελλάδα πίστες, σήμερα μου προκαλεί κρίσεις πανικού:
Γιατί επιβεβαιώνει ότι οι συμπεριφορές και οι νοοτροπίες που έφεραν τη χώρα σε ετούτο το χάλι (σε αυτές τοποθετώ και την ασύδοτη, άνευ ορίων και κακού γούστου διασκέδαση- κραιπάλη) ποτέ δεν θα αλλάξουν.
Ότι σε μια εποχή που υποτίθεται ότι βελτιωνόμαστε με κόπο, δάκρυα και ιδρώτα για να ανακτήσουμε την προ δεκαετιών χαμένη αξιοπρέπειά μας και μια αχνή ελπίδα για ένα κάπως πιο ανθρώπινο μέλλον (όχι για εμάς, για τα παιδιά μας), παραμένουμε απελπιστικά ίδιοι, καταδικασμένοι στην ευτέλεια.
Αυτές τις πικρές σκέψεις έκανα βλέποντας τις φωτογραφίες από την πρεμιέρα του Αντώνη Ρέμου και της Αγγελικής Ηλιάδη στη Θεσσαλονίκη.
Με τους τραγουδιστές, κυρίως τον σταρ του «Κομμένα πια τα δανεικά», να περπατάνε με κόπο πάνω σε λόφους ολόκληρους από ταψιά και με το κοινό, που ως φαίνεται ανήκε σε μια ευνοημένη κατηγορία πολιτών που δεν γνωρίζει οικονομική κρίση, να ξοδεύει περιουσίες στον λουλουδοπόλεμο.
Αρχικά αναλογίστηκα πόσοι φοροφυγάδες θα βρίσκονταν εκεί μέσα και μπήκα στον πειρασμό να φορέσω τη σκούφια του καταδότη και να σπεύσω στο ΣΔΟΕ. Γρήγορα στράφηκα προς τον ένα και μοναδικό, το βασιλιά της βραδιάς, τον τσάρο της πίστας, το λεβέντη που μέσα στο τρελό κέφι απολάμβανε την αποθέωσή του. Τον είδα ως μια αρσενική… Γουίνι στις «Ευτυχισμένες ημέρες» του Μπέκετ, θαμμένο δηλαδή όπως ακριβώς και η Γουίνι κάτω από έναν λόφο από σκουπίδια _εν προκειμένω από πλαστικό και κατσιασμένο, ημιθανές λουλούδι. Μόνο που αν η Γουίνι μέσα από τη «θυσία» της αναζητά το νόημα της ύπαρξής μας και δίνει μαθήματα ζωής, εκείνος με τον ευτελή θρίαμβό του παρέδιδε στο πλήθος μαθήματα αφασίας, ασυδοσίας και άγνοιας. Να ήταν σε θέση να νιώσει έστω για μία στιγμή _όσο δηλαδή χρειάζεται ώσπου να τον πετύχει το επόμενο ταψί στο δοξαπατρί_ πόσο άκομψο και προκλητικό ήταν, στην παρούσα συγκυρία, το εξοργιστικό θέαμα που ενορχήστρωνε; Το όργιο σπατάλης, αμετροέπειας και κακογουστιάς που κατόπιν προτροπής του και για τα μάτια του μόνο εξελίσσονταν γύρω του; Ήταν εμφανές πως όχι.
Αναρωτήθηκα αν μόνο εγώ αισθάνομαι βαθιά θιγμένος και προσβεβλημένος από συμπεριφορές (κάποιοι τις λένε και… καριέρες) σαν τη δική του. Και θυμήθηκα κάτι κανονικούς ανθρώπους, από εκείνους που δεν έχουν καμία σχέση με τον κόσμο του Ρέμου και των ομοίων του και που σήμερα δεν χορεύουν στις πίστες αλλά στο… ταψί, οι οποίοι ισχυρίζονταν από τότε που ξεκινούσε το κακό, ότι η κρίση που μαστίζει την Ελλάδα δεν είναι τόσο οικονομική όσο κρίση αξιών. Πόσο δίκιο είχαν Αντωνάκη μου!
#Πηγή:
Του Νίκου Πρίντεζη
24 Αυγούστου 2012
http://tospirto.net/opinions/9248
#
#
#
O λουλουδοπόλεμος από την πρεμιέρα του Ρέμου είναι άκομψος και προκλητικός.
Αν το ιπτάμενο ταψί με «το γαρίφαλο του πεθαμένου» μού προκαλούσε απέχθεια τις καλές εποχές, τότε που η φοροδιαφυγή ήταν απολύτως… νόμιμη οπότε υπήρχε άφθονο χρήμα για επενδύσεις στις ανά την Ελλάδα πίστες, σήμερα μου προκαλεί κρίσεις πανικού:
Γιατί επιβεβαιώνει ότι οι συμπεριφορές και οι νοοτροπίες που έφεραν τη χώρα σε ετούτο το χάλι (σε αυτές τοποθετώ και την ασύδοτη, άνευ ορίων και κακού γούστου διασκέδαση- κραιπάλη) ποτέ δεν θα αλλάξουν.
Ότι σε μια εποχή που υποτίθεται ότι βελτιωνόμαστε με κόπο, δάκρυα και ιδρώτα για να ανακτήσουμε την προ δεκαετιών χαμένη αξιοπρέπειά μας και μια αχνή ελπίδα για ένα κάπως πιο ανθρώπινο μέλλον (όχι για εμάς, για τα παιδιά μας), παραμένουμε απελπιστικά ίδιοι, καταδικασμένοι στην ευτέλεια.
Αυτές τις πικρές σκέψεις έκανα βλέποντας τις φωτογραφίες από την πρεμιέρα του Αντώνη Ρέμου και της Αγγελικής Ηλιάδη στη Θεσσαλονίκη.
Με τους τραγουδιστές, κυρίως τον σταρ του «Κομμένα πια τα δανεικά», να περπατάνε με κόπο πάνω σε λόφους ολόκληρους από ταψιά και με το κοινό, που ως φαίνεται ανήκε σε μια ευνοημένη κατηγορία πολιτών που δεν γνωρίζει οικονομική κρίση, να ξοδεύει περιουσίες στον λουλουδοπόλεμο.
Αρχικά αναλογίστηκα πόσοι φοροφυγάδες θα βρίσκονταν εκεί μέσα και μπήκα στον πειρασμό να φορέσω τη σκούφια του καταδότη και να σπεύσω στο ΣΔΟΕ. Γρήγορα στράφηκα προς τον ένα και μοναδικό, το βασιλιά της βραδιάς, τον τσάρο της πίστας, το λεβέντη που μέσα στο τρελό κέφι απολάμβανε την αποθέωσή του. Τον είδα ως μια αρσενική… Γουίνι στις «Ευτυχισμένες ημέρες» του Μπέκετ, θαμμένο δηλαδή όπως ακριβώς και η Γουίνι κάτω από έναν λόφο από σκουπίδια _εν προκειμένω από πλαστικό και κατσιασμένο, ημιθανές λουλούδι. Μόνο που αν η Γουίνι μέσα από τη «θυσία» της αναζητά το νόημα της ύπαρξής μας και δίνει μαθήματα ζωής, εκείνος με τον ευτελή θρίαμβό του παρέδιδε στο πλήθος μαθήματα αφασίας, ασυδοσίας και άγνοιας. Να ήταν σε θέση να νιώσει έστω για μία στιγμή _όσο δηλαδή χρειάζεται ώσπου να τον πετύχει το επόμενο ταψί στο δοξαπατρί_ πόσο άκομψο και προκλητικό ήταν, στην παρούσα συγκυρία, το εξοργιστικό θέαμα που ενορχήστρωνε; Το όργιο σπατάλης, αμετροέπειας και κακογουστιάς που κατόπιν προτροπής του και για τα μάτια του μόνο εξελίσσονταν γύρω του; Ήταν εμφανές πως όχι.
Αναρωτήθηκα αν μόνο εγώ αισθάνομαι βαθιά θιγμένος και προσβεβλημένος από συμπεριφορές (κάποιοι τις λένε και… καριέρες) σαν τη δική του. Και θυμήθηκα κάτι κανονικούς ανθρώπους, από εκείνους που δεν έχουν καμία σχέση με τον κόσμο του Ρέμου και των ομοίων του και που σήμερα δεν χορεύουν στις πίστες αλλά στο… ταψί, οι οποίοι ισχυρίζονταν από τότε που ξεκινούσε το κακό, ότι η κρίση που μαστίζει την Ελλάδα δεν είναι τόσο οικονομική όσο κρίση αξιών. Πόσο δίκιο είχαν Αντωνάκη μου!
#Πηγή:
Του Νίκου Πρίντεζη
24 Αυγούστου 2012
http://tospirto.net/opinions/9248
#
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου