Δίκαιες και άκαιρες γερμανικές αποζημιώσεις

#

#

Στη σύντομη καταγραφή του Μιχάλη Ψαλιδόπουλου, καθηγητή Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Tufts, για την έκταση της καταστροφής που προκάλεσε στην Ελλάδα η γερμανική κατοχή, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι:

#«Τετρακόσιες δεκαπέντε χιλιάδες ανθρώπους έχασε η Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Κατοχής,
#από τους οποίους 260.000 ήταν άμαχοι, θύματα της πείνας.
#Εννιακόσιες θερμίδες τη μέρα ανά άτομο ήταν η ημερήσια διατροφή το 1941 και, σύμφωνα με εκτιμήσεις, ποτέ δεν πέρασε τις 1.400 σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής.
#Κατά 70% μειώθηκε η γεωργική παραγωγή μεταξύ 1940 και 1944,
#ενώ η βιομηχανική κατά 82%.
#Το 60% των ζώων της έχασε η κτηνοτροφία και
#78% της χωρητικότητάς της η ναυτιλία.
#Το 72% των μεταφορικών μέσων (φορτηγά αυτοκίνητα) καταστράφηκαν,

#όπως και το 25% των ελληνικών δασών.
#Σε 33.000 τόνους μειώθηκαν οι εξαγωγές της χώρας το 1944 από 500.000 το 1940.
#Το 90% των αμαξοστοιχιών πήραν μαζί τους οι Γερμανοί κατά την αποχώρησή τους,

#ενώ ανατίναξαν το 90% των γεφυρών πλάτους άνω των δέκα μέτρων»

(Πηγή: "Η Καθημερινή", 04/07/2010).

Στην καταστροφή αυτή θα πρέπει να προστεθεί και το αναγκαστικό δάνειο προς τους κατακτητές, στο οποίο έχει αναφερθεί εκτενώς ο ελληνικός Τύπος τις τελευταίες ημέρες.

Να σημειωθεί δε ότι οι βασικοί υπεύθυνοι αυτών των εγκλημάτων ουδέποτε λογοδότησαν. Οπως υπενθυμίζει ο ιστορικός του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης Ρίτσαρντ Κλογκ (London Review of Books, 5/7/2012), ο Γερμανός στρατιωτικός διοικητής της Ελλάδος, στρατηγός Βίλχελμ Σπάιντελ, έμεινε μόλις τρία χρόνια στη φυλακή, ενώ ο Μαξ Μέρτεν, αυτουργός της εξόντωσης 49.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης, συνελήφθη στη χώρα μας το 1957, αλλά του απονεμήθηκε χάρη από την τότε κυβέρνηση Καραμανλή, ώστε να μη διαταραχθούν οι ελληνογερμανικές σχέσεις.

H αντιμετώπιση των δύο αυτών τεράτων κλονίζει το επιχείρημα όσων υποστηρίζουν στη Γερμανία ότι οι πολίτες της πλήρωσαν το τίμημα των εγκλημάτων τους και είναι άδικο να ανασύρουμε φαντάσματα του παρελθόντος.

Ο κ. Σόιμπλε βέβαια γεννήθηκε το 1942 και, ως νήπιο στα χρόνια της Κατοχής, δεν μπορεί να κατηγορηθεί για τις θηριωδίες της εποχής. Από την άλλη όμως, τα παραπάνω περιστατικά δεν ανήκουν στη σφαίρα της αρχαιολογίας, είναι ζωντανή Ιστορία. Δεν ξέρω, για παράδειγμα, τι έκαναν τότε οι πατεράδες των Γερμανών πολιτικών που με τόση περιφρόνηση αναπαράγουν σήμερα στερεότυπα για τους Ελληνες, αλλά ο δικός μου πατέρας, επίσης νήπιο τότε, μάζευε άδεια σωληνάρια από οδοντόπαστες έξω από το διοικητήριο των κατακτητών στο νησί μου, «για να φάει κάτι γλυκό».

Παρ’ όλα αυτά, η διεκδίκηση αποζημιώσεων για το κατοχικό δάνειο θα ήταν σήμερα άκαιρη και θα μπορούσε να αποβεί σοβαρό διπλωματικό λάθος.

#Πρώτον, το γεγονός ότι το ζήτημα είναι πρωτοσέλιδο σε όλες τις ελληνικές εφημερίδες σε αυτή τη χρονική συγκυρία, και όχι το 1997 ή το 2007, δημιουργεί -και ευλόγως- υπόνοιες ότι ζητάμε τα χρήματα τώρα που «ζοριζόμαστε».

 Δεν περιποιεί τιμή στην Ελλάδα να εκτεθεί στην κατηγορία ότι χρησιμοποιεί ένα τόσο σοβαρό ζήτημα ως σημαία ευκαιρίας, είτε για να ρίξουν ορισμένοι λάδι στη φωτιά του τυφλού αντιγερμανισμού,είτε για να αμβλυνθούν δημοσιονομικά μέτρα.

#Δεύτερον, η Γερμανία θα αντιτείνει ότι η Ελλάδα έχει λάβει δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ σε κοινοτικές επιδοτήσεις, ενώ σήμερα δανειοδοτείται ουσιαστικά άτοκα από τους Ευρωπαϊκούς Μηχανισμούς Σταθερότητας (μας δανείζουν με ακριβώς το ίδιο επιτόκιο που δανείζονται). Ετσι, η αντιπαράθεση θα εκτραπεί σε έναν λογιστικό συμψηφισμό που προσβάλλει τη μνήμη των θυμάτων της Κατοχής.

#Τρίτον, μια νομική διαμάχη για εγκλήματα που συνέβησαν πριν από 70 χρόνια, και η οποία είναι αμφίβολο αν θα τελεσφορήσει ποτέ υπέρ της Ελλάδος, θα μας αποπροσανατολίσει από το μείζον ζήτημα της διάσωσης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος σήμερα.

Αντί για χρηματική αποζημίωση λοιπόν, η χώρα μας θα μπορούσε να διεκδικήσει από τη γερμανική κυβέρνηση να ανεγείρει δύο μνημεία Ελλήνων θυμάτων της Κατοχής – ένα έξω από τα γραφεία της εφημερίδας Bild στο Βερολίνο και ένα έξω από τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στην Αθήνα.

Ισως έτσι να θυμηθούμε και εμείς και οι Γερμανοί για ποιο λόγο ξεκίνησε και συνεχίζεται η πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Δεν υπάρχει δικαστήριο που να μπορεί να υπολογίσει τις ιστορικές μας ευθύνες αν αποτύχουμε.

#Πηγή:
Του Νίκου Χρυσολωρά
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_16/04/2013_494022
Kυριακή, 21 Aπριλίου 2013
#