Η Ελλάδα που αντιστέκεται, Του Τάκη Θεοδωρόπουλου [ΠΕΛΕΓΡΙΝΗΣ]

Τις τελευταίες ημέρες, μπορεί το προσκήνιο να έχει καταληφθεί από τις τύχες της εγκληματικής οργάνωσης, δεν πρέπει όμως να περάσουν απαρατήρητα όσα συμβαίνουν στο παρασκήνιο. Κι αυτά που συμβαίνουν εκεί μόνον αισιοδοξία μπορούν να εμπνεύσουν στο μαύρο θέατρο των ημερών.

Αισιοδοξία και πίστη στις πνευματικές δυνάμεις του έθνους, αυτές που δείχνουν τη διέξοδο από τα αδιέξοδα, τη φωτεινή πλευρά της ζωής, και τηρούν άσβεστη μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων τη φλόγα της δημιουργίας. Αισιοδοξία αλλά και ήθος που διδάσκει ο αγώνας ο καλός, ειδικά όταν δίνεται στις αντίξοες συνθήκες που δημιουργεί η αγοραία νοοτροπία. Ομως πώς να το κάνουμε, η ιστορία της τέχνης και της δημιουργίας είναι γεμάτη από μορφές παρεξηγημένες οι οποίες, επειδή ήταν μπροστά ή και υπεράνω των καιρών τους, μόνον κατακτώντας την υστεροφημία μπόρεσαν να αναγνωρισθούν.

Το ξέρω ότι η μεγαλοστομία δεν μου ταιριάζει, όμως, όταν πρόκειται για έναν άνθρωπο σαν τον Θεοδόση Πελεγρίνη, μου είναι δύσκολο να παρακάμψω τις λέξεις που πηδούν εκ του αυτομάτου.

Πώς αλλιώς να μιλήσεις για έναν άνθρωπο που είναι συγχρόνως πρύτανης του αρχαιοτέρου πανεπιστημιακού ιδρύματος της χώρας, συνάδελφος του Εγέλου και του Καντ, ως επίσης και της Σάρας Μπερνάρ και του σερ Λόρενς Ολίβιε.

Πώς αλλιώς να μιλήσεις για μια προσωπικότητα απ’ αυτές που με τα πολύπτυχα ταλέντα τους και το πολύπλευρο των δραστηριοτήτων τους μπορούν να ανταγωνιστούν με τα πιο ολοκληρωμένα προϊόντα της Φλωρεντίας των Μεδίκων;

Και πώς να αντέξεις την οργή, την αγανάκτηση, αλλά και τη θλίψη όταν πληροφορείσαι ότι ο πρύτανης Θεοδόσης Πελεγρίνης δυσκολεύεται να βρει αίθουσα για να συνεχίσει, για έναν ακόμη χειμώνα, να υπηρετεί την τέχνη που ετίμησαν οι προαναφερθέντες.

Και δεν σκοπεύει να παρουσιάσει τίποτε μπαγκατέλες. Θέλει να συνεχίσει τις παραστάσεις με τον μονόλογο του Ιουλιανού -«το ουσιώδες είναι που έσκασε» κατά Καβάφη- κι αφού παρουσιάσει τον Καρτέσιο, να κλείσει τη σεζόν με το έργο «Ενα τριήμερο στην εξοχή» -δικής του εμπνεύσεως να υποθέσω- μαζί με την κυρία Πέμη Ζούνη. Ενα ολόκληρο θέατρο ρεπερτορίου από έναν μόνον άνθρωπο, ο οποίος ταυτοχρόνως εργάζεται πυρετωδώς για να κρατήσει το πανεπιστήμιο του οποίου είναι πρύτανης κλειστό και συνεχίζει το ερευνητικό του έργο, καθότι πανεπιστημιακός.

Στο σημείο αυτό αρχίζει το δράμα του καλλιτέχνη. Διότι ο Θεοδόσης Πελεγρίνης δεν βρίσκει αίθουσα για να παίξει. Δεν ευδοκίμησαν οι διαπραγματεύσεις με τον κ. Καζάκο -τον εθνικό δικαστή- κι αφού αναζήτησε καταφύγιο σε διάφορα εστιατόρια του κέντρου που διαθέτουν και αίθουσες για συνεστιάσεις, συμπόσια και γάμους, εντέλει κατέληξε στο Εθνικό. Οπου ευτυχώς, λέγεται ότι ο ομότεχνός του κ. Χατζάκης αντιμετώπισε με συμπάθεια και κατανόηση την περίπτωσή του και αναζητεί λύση, αν και -όπως είπε- οι αίθουσες είναι ήδη κλεισμένες. Υπάρχει όμως η λύση μιας καινούργιας αίθουσας η οποία θα χρησιμοποιείται, υποθέτω πάντα, για τη στέγαση έργων με ειδικές ανάγκες.

Μην περιμένετε σχόλια. Για περισσότερες πληροφορίες, σας παραπέμπω στα «Νέα» του περασμένου Σαββατοκύριακου όπου η Ρούλα Γεωργακοπούλου παρουσιάζει το ποίημα του κ. Πελεγρίνη με τον τίτλο «Ελεγεία για το (μικρό) πέος». Απλώς μια σκέψη, έτσι για συντροφιά. Βλέποντας τον Κασιδιάρη να αποχωρεί από τα δικαστήρια και να κλωτσάει τον καμεραμάν του Reuters που βρέθηκε στο διάβα του, διαβάζοντας από την άλλη για τα σχέδια του πρύτανη, κατάλαβα γιατί ο Τσοχατζόπουλος, αν και περιμένει βαριά ποινή, διατηρεί το αγέρωχο ύφος του. Κατάλαβε πριν από μας πως, έτσι όπως πάμε, σε λίγο θα του ζητήσουμε να μας βοηθήσει για τη σωτηρία της χώρας. Ξεκίνησα αισιόδοξα, δυστυχώς όμως στη διαδρομή με κέρδισε η απαισιοδοξία.

#Πηγή:
Η Ελλάδα που αντιστέκεται, Του Τάκη Θεοδωρόπουλου
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_03/10/2013_521416
Πέμπτη, 3 Oκτωβρίου 2013
#