Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

Το Mein Kampf του 21ου αιώνα | Στέφανος Δάνδολος

Συγχώρα με, πατριώτη, για αυτό το κείμενο. Ξέρω πόσο στενοχωρήθηκες για τον θρίαμβο της Γερμανίας στο Μουντιάλ. Ξέρω πόσο νευρίασες που είδες την Μέρκελ να πλέει σε πελάγη ευτυχίας κάτω από τα αστέρια του Μαρακανά. Ξέρω πόσο ξίνισες όταν αντίκρισες στην τηλεόραση το άγαλμα του Ιησού φωταγωγημένο με τα χρώματα της χώρας που απεχθάνεσαι.

Τα ξέρω όλα αυτά.
Και ξέρω επίσης ότι η αποστροφή σου δεν είναι άδικη.

Το ιδιόρρυθμο ταπεραμέντο του μεσογειακού Νότου μοιάζει πολύ ευαίσθητο μπροστά στις brutal λογικές ενός κράτους σαν το γερμανικό, ενός κράτους που θυμίζει οργουελική μηχανή.

Είναι πολλοί οι νεκροί από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο για να μπορέσεις να ξεχάσεις τα μυαλά που επινόησαν το πιο διεστραμμένο έγκλημα της σύγχρονης παγκόσμιας Ιστορίας.

Και είναι πολλά τα μνημόνια στην δική μας εποχή για να μπορέσεις να δεις τα πράγματα με ψυχρή λογική και να καταλήξεις στο ότι ακόμη και κράτη που μοιάζουν με μηχανές έχουν μια γοητεία άξια μελέτης, μια γοητεία που ξεχωρίζει όχι για την φινέτσα της αλλά για την αποτελεσματικότητά της.

Αυτό ήταν που σκεφτόμουν καθώς έβλεπα τους Γερμανούς να πανηγυρίζουν :

*Την γοητεία της αποτελεσματικότητας.
*Την επικράτηση που δεν βασίζεται στο τυχαίο.
*Την πρακτική εφαρμογή εκείνου του κανόνα που λέει ότι μόνο το πρόγραμμα, η πειθαρχία, η εφαρμογή ενός σχεδίου μπορούν να σε οδηγήσουν στην κορυφή.

Όχι, όχι, πατριώτη. Ούτε εγώ συμπάθησα ποτέ τους Γερμανούς. Η γλώσσα τους με αγριεύει. Δεν υπάρχει κανένας Γερμανός συγγραφέας που να με γοήτευσε (ακόμη και τον Έρμαν Έσσε, που ήταν πάντα δημοφιλής στην Ελλάδα, τον έβρισκα αδιάφορο). Δεν υπήρξε μουσική τους που να με συνεπήρε. Εάν αγάπησα κάποιον ήταν ο Όσκαρ Βέρνερ, ο ηθοποιός του Τρυφώ και του «Πλοίου των Καταραμένων». Άντε και τον σκαραβαίο, το παλιό Φόλσκβάγκεν, με τον ιδιότυπο ήχο της μηχανής του, σαν παλιά ραπτομηχανή, που ήταν το πρώτο αυτοκίνητο του αδελφού μου.

Όμως, το πέρας του τελικού, με τους Γερμανούς να πανηγυρίζουν και τους Αργεντίνους να κλαίνε, με άφησε με την σκέψη ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο τελικά. Κανένας θρίαμβος που διαρκεί, που εξαπλώνεται σε πολλούς τομείς, δεν μπορεί να είναι τυχαίος.

///Η Γερμανία βρίσκεται εκεί που βρίσκεται επειδή στα κράτη-μηχανές είσαι υποχρεωμένος να δουλέψεις και να προσπαθήσεις μέχρι τελικής πτώσεως.

///Βρίσκεται εκεί που βρίσκεται επειδή σε αντίθεση με χώρες σαν την δική μας ο καθένας είναι επιφορτισμένος με την αποστολή του, και η μόνη λογική που επικρατεί είναι ο σεβασμός απέναντι σε αυτήν την αποστολή.

///Βρίσκεται εκεί που βρίσκεται επειδή η δικαιοσύνη της λειτουργεί στην εντέλεια, στέλνοντας στη φυλακή κοτζάμ πρόεδρο της Μπάγερν Μονάχου για φοροδιαφυγή, ενώ εδώ, οι δικοί μας πρόεδροι φυλακίζονται για ένα φεγγάρι και ύστερα εκλέγονται δήμαρχοι.

///Βρίσκεται εκεί που βρίσκεται επειδή λίγα μόλις χρόνια μετά το σαρωτικό έγκλημα που προκάλεσε στην ανθρωπότητα, έσπευσε να ποινικοποιήσει την άρνηση αυτού του εγκλήματος με την φυλάκιση όσων θεωρούν ότι η εξολόθρευση των Εβραίων δεν συνέβη ποτέ ή συνέβη σε χαμηλότερα επίπεδα από αυτά που ορίζει η επίσημη Ιστορία.

Η Γερμανία βρίσκεται εκεί που βρίσκεται επειδή βάζει πάνω από όλα την Γερμανία, και αυτό, όσο κυνικό ή εκνευριστικό ακούγεται σε μη-Γερμανούς, είναι κάτι που δεν μπορείς να μην το ζηλέψεις βαθιά μέσα σου, ειδικά εσύ που έχεις προδοθεί από μια χώρα που υπονομεύει τον ίδιο της τον εαυτό διαρκώς.

Σε ποδοσφαιρικούς όρους, η Γερμανία έφτασε στον θρίαμβο έχοντας κατασκοπεύσει –σύμφωνα με τα δημοσιεύματα των προηγούμενων ημερών– όλες τις υπόλοιπες μεγάλες δυνάμεις. Δύο ολόκληρα χρόνια, άνθρωποι της Γερμανικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, αφού πρώτα μελέτησαν το ισπανικό μοντέλο (ιδού ο προγραμματισμός) πήραν σβάρνα τα γήπεδα της Ευρώπης και της Λατινικής Αμερικής φτιάχνοντας ένα τρομαχτικό αρχείο πληροφοριών για κάθε αντίπαλο.

Τίποτε στην τύχη, τίποτε στην έμπνευση της στιγμής.
Όλα οργανωμένα, βάσει σχεδίου.

Να γιατί μια ομάδα, που δεν ήταν ίσως η καλύτερη, δημιούργησε ιστορία. Επειδή ήταν ομάδα. Στην μεγάλη αναμέτρηση ανάμεσα στον κορυφαίο αστέρα του σημερινού ποδοσφαίρου, τον Λίονελ Μέσι, και στην Ομάδα με όμικρον κεφαλαίο, κερδίζει η Ομάδα. Κερδίζει η συνεργασία, η πειθαρχία, η ομοψυχία.

Να γιατί καμιά Πορτογαλία του Κριστιάνο Ρονάλντο, καμιά Βραζιλία του Νειμάρ και καμιά Αργεντινή του Μέσι, δεν μπορούν να έχουν τύχη σήμερα. Η εποχή μας έχει γίνει τόσο ανταγωνιστική, που οι ήρωες είναι μόνο για να τους χαζεύεις. Την ώρα που αυτοί οι ήρωες έκλαιγαν, έβλεπα όλο το προπονητικό τιμ των Γερμανών να φοράει τα ίδια ρούχα, γκρι φανελένιο παντελόνι, μπλε σκούρο πουκάμισο. Ήταν ένα μήνυμα κοινωνικής σημασίας. Είμαστε μηχανή, δουλεύουμε σαν μηχανή. Αυτό κάνουν. Όχι μόνο στο ποδόσφαιρο. Το κάνουν παντού.

Γι' αυτό, λοιπόν, πατριώτη, συγχώρα μου τούτες τις σκέψεις, μα δεν μπορούσα να μην τις μοιραστώ μαζί σου. Το καταλαβαίνω ότι μπορεί να σε εκνευρίζουν. Ωστόσο, όταν έβλεπα την Γερμανία να παίζει κόντρα στην Αργεντινή ή στην Βραζιλία, ήταν σαν να έβλεπα μια μάχη ανάμεσα στο Μυθιστόρημα και την Ποίηση:

***Το Μυθιστόρημα απαιτεί σκληρή προσήλωση, πειθαρχία, προετοιμασία, ένα σωρό στρώσεις δουλειάς πριν από το τελικό γράψιμο που εισπνέει ο αναγνώστης.
***Η Ποίηση είναι ο οίστρος της στιγμής, ένα πέταγμα στα αστέρια, μοναδικό, ανεπανάληπτο.

Να γιατί ο κόσμος λάτρευε κάποτε τους ποιητές, ενώ σήμερα αγοράζει μόνο μυθιστοριογράφους. Επειδή δεν ζούμε στην εποχή των ηρώων, αλλά στην εποχή των νικητών. Σήμερα τα ποιήματα σκορπίζουν στον άνεμο περιφρονημένα. Κερδίζουν οι μηχανές.

#Πηγή:
Το Mein Kampf του 21ου αιώνα | Στέφανος Δάνδολος
15.07.2014 10:28
#
Σχόλιο hinfospot:
Στο Διαδύκτυο, κυκλοφορεί αυτές τις μέρες μία φωτογραφία με τον τίτλο: "Τίποτα δεν είναι τυχαίο", που απεικονίζει την Εθνική Γερμανίας στην σκάλα του αεροπλάνου με ομοιόμορα κοστούμια κτλ. και δίπλα (για αντίθεση !), την Έλληνική Ομάδα, χύμα με βερμούδες και τους παίχτες αξύριστους να μιλάνε στο κινητό...
#

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου