Από τον Πλάτωνα ως τους
συγχρόνους φιλοσόφους γνωρίζουμε ότι ο κόσμος και τα πράγματα υπάρχουν
από την στιγμή που τους δίνουμε όνομα. Το να ονοματίζεις σημαίνει ότι
δημιουργείς.
Μέσω των ονομάτων ο λόγος βάζει τις δομές της γλώσσας, τόσο
απαραίτητη για την ζωή και την ανθρωπινή επικοινωνία. Ειδικά στην
πολιτική, οι λέξεις είναι θεμελιώδεις γιατί βάζουν τις βάσεις της
ισχυροποιημένης λειτουργίας της σχέσης Πολίτη και Πατρίδας. Η σωστή
χρήση τους, λοιπόν, είναι ουσιαστική για την Δημοκρατία. Αλλιώς μπορούν
να παραπλανήσουν τους πολίτες και να τους αποπροσανατολίσουν.
#
#
Στην Γαλλία για παράδειγμα, η Λεπέν χρειάστηκε να αναιρέσει τα
αντισημιτικά και ρατσιστικά σχόλια του πάτερα της από το πολίτικο της
λεξιλόγιο ή να μιλήσει για «ελευθερία», «ανεξαρτησία», ή «κυριαρχία» της
Γαλλίας, να τονίσει την ανάγκη να προτείνει «έξοδο» από την τυραννία
των Βρυξελλών, για να ανεβάσει τα εκλογικά της ποσοστά.
Κάτι ανάλογο
γίνεται στην χώρα μας και με την αντιπολίτευση. Η μάχη των λέξεων
πρωτοπορεί στην πολιτική αντιπαράθεση.
Η Χρυσή Αυγή στηρίζεται σε όρους
«μετανάστες», (ως υπευθύνους όλων των κακών), «εθνικισμός», «έξοδος από
το Ευρώ» και «την διεφθαρμένη γραφειοκρατία των Βρυξελλών»,
«αντιμνημονιακή πολιτική», «εθνική κυριαρχία» κλπ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η εν
γένει ευρύτερη αριστερά, στηρίζεται στην σκληρή κριτική απέναντι στον
«νεοφιλελευθερισμό» των Βρυξελλών, την «Γερμανική κυριαρχία», τον
«Μερκελισμό», την «ανεργία», τις «αυτοκτονίες», τις «ταξικές διαφορές»,
την «φτωχοποίηση του λαού», το «ξεπούλημα της χώρας».
Και οι δυο τάσεις της αντιπολίτευσης συναντιούνται σε λέξεις όπως,
«έθνος», «πλούσιος», «φτωχοποίηση», «κυριαρχία», «ελευθερία», «υποταγή»
κλπ.
Συναντιούνται στο μύθο του κράτους-προστάτη και για λόγους
προεκλογικού λαϊκισμού δεν βλέπουν ότι από τότε που ξεκίνησαν οι
διακρατικές διεθνείς σχέσεις και οργανισμοί, ποτέ ένα έθνος-κρατος δεν
έπαιρνε αποφάσεις ολομόναχο, δίχως διάλογο με τους άλλους εταίρους.
Ποτέ, συνεπώς, δεν ήταν «κυρίαρχο» με την καθαρή εννοιολογική σημασία
του όρου. Αντίθετα, όταν είσαι στις συναλλαγές, όλο και παίρνεις
αποφάσεις «μαζί» με τους άλλους εταίρους. Αυτό είναι πια κανόνας της
σύγχρονης ζωής.
Η οποιαδήποτε ιδέα ενός «έθνους» μόνου «εναντίον όλων» είναι άχρηστος
μύθος σήμερα και θυμίζει κυρίως γαλατικό αστείο παρά πολιτική συνείδηση
και γνώση της πραγματικότητας. Μια τέτοια χρήση λέξεων και όρων βλάπτει
τους νέους και τους πολίτες. Μαυρίζει την ψύχη και το μυαλό τους.
Είναι
καιρός να καταλάβει η αντιπολίτευση, αν θέλει να συμβάλλει, στην
σωτηρία της χώρας και στην καλύτερη διαπαιδαγώγηση των νέων, ότι πρέπει
να χρησιμοποιεί τις λέξεις με την ακριβή έννοια και πάντα σε ισορροπία
με την πολιτική πραγματικότητα.
#Πηγή:
Λέξεις και Πολιτική
20/08/2014
#
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου