Ιστορικά, οι Ρώσοι απέτυχαν πάντα να συνδέσουν την τύχη τους με τα
Βαλκάνια και την Ευρώπη. Στην περίπτωσή μας μάλιστα, το μόνο που
κατάφεραν ήταν να αποτελέσουν ένα χρήσιμο αντίπαλο δέος απέναντι σε
εχθρούς και συμμάχους μας. Πρώτα, οι ατελείωτοι ρωσοτουρκικοί πόλεμοι
συντέλεσαν στην αποδυνάμωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και σε
πολιτικό επίπεδο, οι Άγγλοι έσπευσαν πρώτοι να προλάβουν την «κηδεμονία»
μας.
Όσον αφορά τον ευρωπαϊκό χώρο, οι τσαρικές διεκδικήσεις στην ανατολική
Ευρώπη και οι «ιμπεριαλιστικές» επεκτάσεις των Σοβιετικών αργότερα,
δημιούργησαν παραπετάσματα ολοκληρωτισμού και αποτυχημένες
αντιπαραγωγικές κοινωνίες. Γι΄αυτό και η διάθεση των περισσότερων
ευρωπαϊκών λαών δεν υπήρξε ποτέ ιδιαίτερα ευνοϊκή προς τη Ρωσία και τους
λαούς της. Μικρή εξαίρεση οι Σέρβοι, αποσπασματικά και σε άλλες
εποχές.
Αλλά και μετά τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, το ρωσικό κόμμα (οι Ναπαίοι) έχασε γρήγορα την αίγλη του, αφού λύθηκε το ζήτημα της Ορθοδοξίας με την κατοχύρωση του δόγματος της ελλαδικής Εκκλησίας. Για να μη θυμηθούμε την αποτυχία των Ορλοφικών (πριν την επανάσταση) και την αδυναμία της ρωσικής πολιτικής να στηρίξει την διοίκηση του Καποδίστρια.
Γενικότερα λοιπόν, οι Ρώσοι δείχνουν μια στρατηγική αδυναμία να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην γεωπολιτική κατάσταση της Ευρώπης και να εδραιώσουν τα συμφέροντα τους, έστω και σε ομόθρησκες χώρες, όπως η Σερβία, η Βουλγαρία και η Ελλάδα. Το μόνο που κάνουν είναι να παίζουν το ρόλο του «μπαμπούλα» για τους υπόλοιπους και όχι πάντα για καλό. Άλλωστε και πρόσφατα με την Κύπρο, έδειξαν ξεκάθαρα την αδυναμία τους να εμπλακούν ενεργά στην κρίση και να κερδίσουν μια ισχυρή θέση στην νοτιοανατολική Ευρώπη.
Οι Ρώσοι λοιπόν δεν μπορούν! Δεν είναι τόσο δυνατοί όσο ο Πούτιν θέλει να δείχνει.
Αλλά και μετά τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, το ρωσικό κόμμα (οι Ναπαίοι) έχασε γρήγορα την αίγλη του, αφού λύθηκε το ζήτημα της Ορθοδοξίας με την κατοχύρωση του δόγματος της ελλαδικής Εκκλησίας. Για να μη θυμηθούμε την αποτυχία των Ορλοφικών (πριν την επανάσταση) και την αδυναμία της ρωσικής πολιτικής να στηρίξει την διοίκηση του Καποδίστρια.
Γενικότερα λοιπόν, οι Ρώσοι δείχνουν μια στρατηγική αδυναμία να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην γεωπολιτική κατάσταση της Ευρώπης και να εδραιώσουν τα συμφέροντα τους, έστω και σε ομόθρησκες χώρες, όπως η Σερβία, η Βουλγαρία και η Ελλάδα. Το μόνο που κάνουν είναι να παίζουν το ρόλο του «μπαμπούλα» για τους υπόλοιπους και όχι πάντα για καλό. Άλλωστε και πρόσφατα με την Κύπρο, έδειξαν ξεκάθαρα την αδυναμία τους να εμπλακούν ενεργά στην κρίση και να κερδίσουν μια ισχυρή θέση στην νοτιοανατολική Ευρώπη.
Οι Ρώσοι λοιπόν δεν μπορούν! Δεν είναι τόσο δυνατοί όσο ο Πούτιν θέλει να δείχνει.
Απ΄ό,τι φάνηκε, αδυνατούν να παίξουν καθοριστικό παράγοντα,
παρά μόνο ως μια τεράστια δύναμη ενέργειας που χρειάζεται όμως και
καταναλωτές. Γιατί πρόκειται ουσιαστικά για μια οικονομία που στηρίζεται
εξολοκλήρου, στην ενεργειακή της παραγωγή. Κι οι Ευρωπαίοι
χρειάζονται το αέριο αλλά και οι Ρώσοι κάπου πρέπει να το πουλήσουν. Δεν
ξέρω που ακριβώς θα μπορούσε να σταθεί η μετοχή της Gazprom σε μια
παρατεταμένη Ευρωρωσική κρίση.
Οι Ρώσοι επίσης δεν μπορούν ούτε σε μας ! H δική μας οικονομία (ποια οικονομία δηλαδή...) εξαρτάται θεσμικά από την Ένωση και όχι από τις εξαγωγές των αγροτικών προϊόντων. Ούτε στρατηγικά έχουν δυνατότητες να επηρεάσουν καταστάσεις, δεδομένης της ισχύος του ΝΑΤΟ και της «ήσυχης» τουρκικής πολιτικής των τελευταίων χρόνων.
Από πού λοιπόν, πηγάζει αυτή η αίσθηση ότι οι Ρώσοι έχουν διάθεση να υποστηρίξουν ελληνικά συμφέροντα; Oύτε ιστορικά αποδεικνύεται, ούτε πολιτικά και ούτε και οικονομικά. Μόνο οι ηλίθιοι μπορούν να πιστέψουν στο ομόθρησκο και σε κοινές πολιτιστικές ρίζες. Γιατί τα κοινά μέτωπα μεταξύ χωρών, δεν χτίζονται με τους παπάδες και τα κομποσκίνια αλλά με τη διαφαινόμενη κοινή προοπτική σε συμφέροντα και συνεργασίες.
Για τους ανιστόρητους λοιπόν και γι΄αυτούς που δεν έχουν ιδέα τι γίνεται μακριά από τα ελληνικά «πρωϊνάδικα», θα ήταν καλύτερα να ψάξουν λίγο τις πανίσχυρες Γερμανορωσικές σχέσεις και τα τραστ που δημιουργούνται συνεχώς μεταξύ τους. Γιατί οι Γερμανοί θεωρούν αυτή τη στιγμή τουλάχιστον (δεν ξέρω μετά από 20 χρόνια, όταν και αν Ελλάδα και Κύπρος έχουν αέριο) ότι η ρωσική ενέργεια είναι πολύ πιο φτηνή και οικολογική για την ανάπτυξη της οικονομίας τους.
Οι Ρώσοι επίσης δεν μπορούν ούτε σε μας ! H δική μας οικονομία (ποια οικονομία δηλαδή...) εξαρτάται θεσμικά από την Ένωση και όχι από τις εξαγωγές των αγροτικών προϊόντων. Ούτε στρατηγικά έχουν δυνατότητες να επηρεάσουν καταστάσεις, δεδομένης της ισχύος του ΝΑΤΟ και της «ήσυχης» τουρκικής πολιτικής των τελευταίων χρόνων.
Από πού λοιπόν, πηγάζει αυτή η αίσθηση ότι οι Ρώσοι έχουν διάθεση να υποστηρίξουν ελληνικά συμφέροντα; Oύτε ιστορικά αποδεικνύεται, ούτε πολιτικά και ούτε και οικονομικά. Μόνο οι ηλίθιοι μπορούν να πιστέψουν στο ομόθρησκο και σε κοινές πολιτιστικές ρίζες. Γιατί τα κοινά μέτωπα μεταξύ χωρών, δεν χτίζονται με τους παπάδες και τα κομποσκίνια αλλά με τη διαφαινόμενη κοινή προοπτική σε συμφέροντα και συνεργασίες.
Για τους ανιστόρητους λοιπόν και γι΄αυτούς που δεν έχουν ιδέα τι γίνεται μακριά από τα ελληνικά «πρωϊνάδικα», θα ήταν καλύτερα να ψάξουν λίγο τις πανίσχυρες Γερμανορωσικές σχέσεις και τα τραστ που δημιουργούνται συνεχώς μεταξύ τους. Γιατί οι Γερμανοί θεωρούν αυτή τη στιγμή τουλάχιστον (δεν ξέρω μετά από 20 χρόνια, όταν και αν Ελλάδα και Κύπρος έχουν αέριο) ότι η ρωσική ενέργεια είναι πολύ πιο φτηνή και οικολογική για την ανάπτυξη της οικονομίας τους.
Ο Πούτιν με τη Μέρκελ είναι
κολλητός και όχι με τον κάθε παπά Ευλάμπιο στο Άγιο Όρος !
Δυστυχώς όμως, αυτή η «επιπόλαιη» Ευρώπη δεν βρήκε ποτέ έναν τρόπο να πείθει για τις κινήσεις της. Ακόμα και τώρα, που ο ευρωσκεπτικισμός δυναμώνει παντού, δεν υπάρχει ούτε ιδεολογία ούτε συναίνεση πολιτισμική.
Δυστυχώς όμως, αυτή η «επιπόλαιη» Ευρώπη δεν βρήκε ποτέ έναν τρόπο να πείθει για τις κινήσεις της. Ακόμα και τώρα, που ο ευρωσκεπτικισμός δυναμώνει παντού, δεν υπάρχει ούτε ιδεολογία ούτε συναίνεση πολιτισμική.
Λες και οι πολιτικοί της δεν μπορούν να καταλάβουν ότι οι θεσμοί και
τα συστήματα δεν εμπεδώνονται μόνο με λογική και ρεαλισμό.
Θέλει και λίγο «παραμύθι» να πειστεί ο «ορθόδοξος» Βαλκάνιος πως η ανεδαφική «συμπάθεια» που τρέφει για το Ρώσο είναι γιατί δεν τον συνάντησε ποτέ από κοντά (ούτε σε πολέμους ούτε σε κοινές διεκδικήσεις, όπως τον Άγγλο και τον Γερμανό) αλλά μόνο σε βιβλία και θρύλους παπάδων, που οραματίζονται βυζαντινά μεγαλεία, στη Μόσχα και στην Κωνσταντινούπολη.
Θέλει και λίγο «παραμύθι» να πειστεί ο «ορθόδοξος» Βαλκάνιος πως η ανεδαφική «συμπάθεια» που τρέφει για το Ρώσο είναι γιατί δεν τον συνάντησε ποτέ από κοντά (ούτε σε πολέμους ούτε σε κοινές διεκδικήσεις, όπως τον Άγγλο και τον Γερμανό) αλλά μόνο σε βιβλία και θρύλους παπάδων, που οραματίζονται βυζαντινά μεγαλεία, στη Μόσχα και στην Κωνσταντινούπολη.
#Πηγή:
Ποιος νοιάζεται πια για τους Ρώσους... | Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Τετάρτη, 20 Αυγούστου 2014 - 07:25
#
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου