Το ΑΕΠ θα συρρικνωθεί λιγότερο από το αναμενόμενο και αυτό είναι ένα
σημάδι ότι κάτι πάει να γίνει προς το θετικό. Αν γίνει κάτι το θετικό,
ενδεχομένως αυτό θα είναι να βρούμε κάποιο είδος πάτου.
Σε αυτή τη φάση που βρισκόμαστε, ο πάτος δεν είναι και λίγο. Εδώ και 4-5 χρόνια όλοι μας βλέπουμε μια συνεχή μείωση των εισοδημάτων μας, και αν ξαφνικά αυτή η πτώση σταματήσει, πράγματι θα είναι ένα ευχάριστο γεγονός.
Από εκεί και πέρα όμως, το ερώτημα είναι πότε θα δούμε αύξηση του εισοδήματός μας. Αυτό είναι πολύ δύσκολο να το πούμε και αν μη τι άλλο επισφαλές.
Επισήμως βέβαια, από το 2016 και μετά η Ελληνική οικονομία θα αυξάνεται με ρυθμούς 2%-3% σε ετήσια βάση έως το 2020 (και κάτι) και στη συνέχεια βλέπουμε.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι ακόμα και αν αυξηθεί η οικονομική δραστηριότητα κατά μερικές μονάδες τα επόμενα χρόνια, οι περισσότεροι κάτοικοι αυτής της χώρας δεν θα το νιώσουν. Επίσης δεν σημαίνει τίποτα για τους άνεργους αλλά και για όλους αυτούς που ζουν σήμερα με πενταροδεκάρες.
Κάτι άλλο πού είναι σημαντικό είναι το εξής. Μπορεί μεν κάποιος να αναγκαστεί να πάει σε μια δουλειά που πληρώνει 500 ευρώ τον μήνα, αλλά ας μην περιμένουν οι εργοδότες από αυτούς τους εργαζομένους χαμόγελα, ζήλο και όρεξη για δουλειά.
Θα μου πείτε, μα πρώτα θα πρέπει να αυξηθεί η παραγωγικότητα και μόνο μετά θα μπορούν να γίνουν αυξήσεις μισθών. Πολύ σωστά, πλην όμως ακόμα και αν αυξηθεί η παραγωγικότητα, αύξηση μισθών δεν θα γίνει με την ανεργία σε τόσο υψηλά επίπεδα. Θα είναι λίγοι οι εργοδότες που θα δώσουν αυξήσεις λόγω καλής επίδοσης των επιχειρήσεων τους (Καρελίας, για παράδειγμα).
Οι περισσότεροι εργοδότες στην Ελλάδα είχαν μάθει (διότι έτσι τους έμαθε το πολιτικό σύστημα) να δίνουν το βασικό και μετά βλέπουμε. Επίσης οι περισσότεροι εργοδότες έδιναν αυξήσεις μόνο όταν αναγκαστικά έπρεπε, διότι δεν έβρισκαν το κατάλληλο προσωπικό (που είναι άλλωστε ο κυριότερος λόγος για αυξήσεις σε μια οικονομία, χαμηλή ανεργία).
Με την ανεργία όμως στα ύψη, υπάρχει υπερπροσφορά εργατικού δυναμικού και καμία πίεση εκ μέρους των εργοδοτών για αυξήσεις. Και όσο παραμένει η ανεργία σε αυτά τα επίπεδα, τόσο οι πιθανότητες για πραγματικές αυξήσεις είναι λίγες.
Αυτοί που έχουν τις γνώσεις και μπορούν να διεκδικήσουν ένα υψηλό ημερομίσθιο δεν θα το πάρουν (παρά μόνο στο εξωτερικό), διότι απλά κανείς, ή ελάχιστοι το πληρώνουν.
Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα που δεν έχουν επιλογές, θα εξακολουθούν μεν να δουλεύουν για πενταροδεκάρες, αλλά ελάχιστοι θα είναι παραγωγικοί.
Χωρίς κίνητρο, κανένας δεν θα δουλεύει με ζήλο και με χαμόγελο. Και εργαζόμενοι με ψυχολογία στο limit down και χωρίς χαμόγελο, δεν θα προσφέρουν στην ανάπτυξη αυτής της χώρας.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν επιλογές. Οι εργοδότες, όσοι δηλαδή πάνε καλά, δεν έχουν κίνητρο να αυξήσουν τους μισθούς και οι υπόλοιποι που δεν πάνε καλά, έχουν ακόμα λιγότερους λόγους (και είναι η πλειοψηφούσα κατηγορία).
Και το πρόβλημα είναι ότι ακόμα και αν υποθέσουμε ότι οι εκτιμήσεις της τρόικας -και όσων τέλος πάντων ασχολούνται με την Ελληνική υπόθεση- είναι σωστές, ο μέσος εργαζόμενος θα δει ξανά τους μισθούς προ κρίσης, ίσως την επόμενη δεκαετία (τονίζω το ίσως).
Με λίγα λόγια ακόμα και αν η οικονομία στο σύνολο πάει καλύτερα, οι εργαζόμενοι -λόγω της υψηλής ανεργίας- δύσκολα θα δουν πραγματικές αυξήσεις μισθών και όλοι θα νιώθουμε σαν να ξύνουμε πάτο για πάντα.
Σε αυτή τη φάση που βρισκόμαστε, ο πάτος δεν είναι και λίγο. Εδώ και 4-5 χρόνια όλοι μας βλέπουμε μια συνεχή μείωση των εισοδημάτων μας, και αν ξαφνικά αυτή η πτώση σταματήσει, πράγματι θα είναι ένα ευχάριστο γεγονός.
Από εκεί και πέρα όμως, το ερώτημα είναι πότε θα δούμε αύξηση του εισοδήματός μας. Αυτό είναι πολύ δύσκολο να το πούμε και αν μη τι άλλο επισφαλές.
Επισήμως βέβαια, από το 2016 και μετά η Ελληνική οικονομία θα αυξάνεται με ρυθμούς 2%-3% σε ετήσια βάση έως το 2020 (και κάτι) και στη συνέχεια βλέπουμε.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι ακόμα και αν αυξηθεί η οικονομική δραστηριότητα κατά μερικές μονάδες τα επόμενα χρόνια, οι περισσότεροι κάτοικοι αυτής της χώρας δεν θα το νιώσουν. Επίσης δεν σημαίνει τίποτα για τους άνεργους αλλά και για όλους αυτούς που ζουν σήμερα με πενταροδεκάρες.
Κάτι άλλο πού είναι σημαντικό είναι το εξής. Μπορεί μεν κάποιος να αναγκαστεί να πάει σε μια δουλειά που πληρώνει 500 ευρώ τον μήνα, αλλά ας μην περιμένουν οι εργοδότες από αυτούς τους εργαζομένους χαμόγελα, ζήλο και όρεξη για δουλειά.
Θα μου πείτε, μα πρώτα θα πρέπει να αυξηθεί η παραγωγικότητα και μόνο μετά θα μπορούν να γίνουν αυξήσεις μισθών. Πολύ σωστά, πλην όμως ακόμα και αν αυξηθεί η παραγωγικότητα, αύξηση μισθών δεν θα γίνει με την ανεργία σε τόσο υψηλά επίπεδα. Θα είναι λίγοι οι εργοδότες που θα δώσουν αυξήσεις λόγω καλής επίδοσης των επιχειρήσεων τους (Καρελίας, για παράδειγμα).
Οι περισσότεροι εργοδότες στην Ελλάδα είχαν μάθει (διότι έτσι τους έμαθε το πολιτικό σύστημα) να δίνουν το βασικό και μετά βλέπουμε. Επίσης οι περισσότεροι εργοδότες έδιναν αυξήσεις μόνο όταν αναγκαστικά έπρεπε, διότι δεν έβρισκαν το κατάλληλο προσωπικό (που είναι άλλωστε ο κυριότερος λόγος για αυξήσεις σε μια οικονομία, χαμηλή ανεργία).
Με την ανεργία όμως στα ύψη, υπάρχει υπερπροσφορά εργατικού δυναμικού και καμία πίεση εκ μέρους των εργοδοτών για αυξήσεις. Και όσο παραμένει η ανεργία σε αυτά τα επίπεδα, τόσο οι πιθανότητες για πραγματικές αυξήσεις είναι λίγες.
Αυτοί που έχουν τις γνώσεις και μπορούν να διεκδικήσουν ένα υψηλό ημερομίσθιο δεν θα το πάρουν (παρά μόνο στο εξωτερικό), διότι απλά κανείς, ή ελάχιστοι το πληρώνουν.
Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα που δεν έχουν επιλογές, θα εξακολουθούν μεν να δουλεύουν για πενταροδεκάρες, αλλά ελάχιστοι θα είναι παραγωγικοί.
Χωρίς κίνητρο, κανένας δεν θα δουλεύει με ζήλο και με χαμόγελο. Και εργαζόμενοι με ψυχολογία στο limit down και χωρίς χαμόγελο, δεν θα προσφέρουν στην ανάπτυξη αυτής της χώρας.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν επιλογές. Οι εργοδότες, όσοι δηλαδή πάνε καλά, δεν έχουν κίνητρο να αυξήσουν τους μισθούς και οι υπόλοιποι που δεν πάνε καλά, έχουν ακόμα λιγότερους λόγους (και είναι η πλειοψηφούσα κατηγορία).
Και το πρόβλημα είναι ότι ακόμα και αν υποθέσουμε ότι οι εκτιμήσεις της τρόικας -και όσων τέλος πάντων ασχολούνται με την Ελληνική υπόθεση- είναι σωστές, ο μέσος εργαζόμενος θα δει ξανά τους μισθούς προ κρίσης, ίσως την επόμενη δεκαετία (τονίζω το ίσως).
Με λίγα λόγια ακόμα και αν η οικονομία στο σύνολο πάει καλύτερα, οι εργαζόμενοι -λόγω της υψηλής ανεργίας- δύσκολα θα δουν πραγματικές αυξήσεις μισθών και όλοι θα νιώθουμε σαν να ξύνουμε πάτο για πάντα.
#Πηγή:
Ξύνοντας πάτο για πάντα | Του Γιώργου Καισάριου
www.capital.gr/jArticle.asp?id=2087867
Δευτέρα, 18 Αυγούστου 2014 - 00:04
#
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου