Ο Αντώνης Σαμαράς και το «κουτί» της πολιτικής | ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Ετούτες οι ημέρες δεν είναι και πάρα πολύ καλές για τον πρωθυπουργό της χώρας. Η εύθραυστη, από γεννησιμιού της αλλοπρόσαλλη κυβερνητική συμμαχία της οποίας ηγείται δοκιμάζεται για πολλοστή φορά, καθώς βουλευτές βλέπουν τις καριέρες τους, την επανεκλογή τους και άρα τη βουλευτική τους αποζημίωση, την κοινωνική τους καταξίωση, το προσωπικό τους γόητρο, τον ίδιο τον πυρήνα της ύπαρξής τους να κινδυνεύουν από τα αλλεπάλληλα πατατράκ του ΕΝΦΙΑ, των αριθμών που δε βγαίνουν, των μνημονίων που δεν τελειώνουν, των φρούδων, απονενοημένων διαπραγματεύσεων με την τρόικα.

Μέλη του κόμματός του σαμποτάρουν με λόγια και με έργα τις κινήσεις της κυβέρνησής του, τα περί «success story» έχουν χαθεί στη λήθη ή στη θυμηδία, σφυγμομετρήσεις δείχνουν ότι η λαϊκιστική ρητορική «τα υπόσχομαι όλα σε όλους για πάντα» της αντιπολίτευσης έχει απήχηση στα φιλόξενα αυτιά πάνσοφων ψηφοφόρων, οι απόπειρες τρομολαγνείας «θα βγάλουμε τα λεφτά μας έξω» δεν πιάνουν, οι διαρκείς θωπείες της λαϊκιάς συντηρητικιάς βαθιά δεξιάς πτέρυγας του εκλογικού σώματος δεν αρκούν. Μόνο τεχνάσματα απομένουν, όπως η αιφνίδια κι απεγνωσμένη ψήφος εμπιστοσύνης της ερχόμενης εβδομάδας, για να αναβληθεί το αναπόφευκτο. Τα πράγματα είναι σκούρα. Και το ερώτημα είναι το εξής:

Τι νόμιζε ότι θα γίνει, δηλαδή;

Το 2011, ένα ηλιόλουστο χειμωνιάτικο απόγευμα, είχα καθίσει σε μιαν αυλή κάπου στον Ταύρο με τον Αμερικανό πολιτικό αναλυτή και σύμβουλο Τζο Τρίπι, και είχαμε πει μερικές κουβέντες. Ο Τρίπι είναι από τους διασημοτέρους επαγγελματίες του κλάδου, έχει βοηθήσει τον Τόνι Μπλερ, το Ρομάνο Πρόντι και τον Ανδρέα Παπανδρέου να εκλεγούν, έχει παίξει και τον εαυτό του στο «The Good Wife» (τόσο διάσημος), ενώ ήταν ο διευθυντής της ρηξικέλευθης καμπάνιας του δημοκρατικού Χάουαρντ Ντιν για την Προεδρία των ΗΠΑ το 2004, που για πρώτη φορά χρησιμοποίησε το ίντερνετ ως εργαλείο -με μεθόδους που την επόμενη τετραετία χρησιμοποίησε επιτυχημένα και ο Μπαράκ Ομπάμα. Ο Τρίπι είναι γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας και έρχεται και συχνά εδώ. «Αυτός ο Σαμαράς», τον είχα ρωτήσει τότε, «τι τον έχει πιάσει και θέλει σώνει και καλά να γίνει πρωθυπουργός μέσα στην καταστροφή;»
Ο Τρίπι μου έδωσε μια απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα και παράλληλα και μια αρκετά καλή περιγραφή της φύσης ενός ανθρώπου που γίνεται πολιτικός και επιζητά την εξουσία.

«Φαντάσου ένα κουτί», μου είπε. «Φαντάσου ότι πας σε έναν και του λες: Ορίστε αυτό το κουτί. Το συζητήσαμε όλοι και αποφασίσαμε ότι εσύ είσαι ο καταλληλότερος να κρατήσει το κουτί για τέσσερα χρόνια. Αν σου πέσει κάτω, αν τρακάρεις, αν το πετάξει η γυναίκα σου ή το αγγίξει το παιδί σου, ο κόσμος θα καταστραφεί και θα πεθάνουμε όλοι. 300 εκατομμύρια άνθρωποι θα είχαν την ίδια αντίδραση: "Ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν θέλω αυτή την ευθύνη, πάρτε το αυτό το πράγμα από εδώ". Κάθε τέσσερα χρόνια 15-16 Αμερικάνοι εμφανίζονται ουρλιάζοντας με όλη τους τη δύναμη: "ΔΩΣΤΕ ΜΟΥ ΤΟ ΚΟΥΤΙ". Αυτή είναι η διαφορά των πολιτικών από εμάς».
Η Μεσσιανική παραφροσύνη του «εγώ θα σώσω την Ελλάδα, κανένας άλλος δε μπορεί» βεβαίως είναι προαπαιτούμενο για να ασχοληθεί κανείς με την πολιτική, αλλά σε εποχές σαν τη δικιά μας, όταν το ίδιο το πολιτικό σύστημα καταρρέει, μοιάζει να είναι το αποκλειστικό κίνητρο. Τώρα που χρειαζόμαστε τους πιο σώφρονες και νηφάλιους, τώρα ακριβώς είναι που μπορούμε να έχουμε μόνο τους πιο ναρκισσιστές, τους πιο ναπολεόντεια αυτάρεσκους. Οι υπόλοιποι, πολύ φυσιολογικά, δεν θέλουν το κουτί.

Για να εξηγήσει περαιτέρω την πρεμούρα του Σαμαρά, ο Τρίπι μου έφερε το παράδειγμα των ΗΠΑ μετά από το Νίξον, το Φορντ και τον Κάρτερ, μια 12ετία οικονομικής δυστοκίας η οποία έμελλε αργά η γρήγορα να τελειώσει. Ο Ρέιγκαν έγινε Πρόεδρος τη στιγμή ακριβώς που η οικονομία γύρναγε -κι έτσι επωφελήθηκε από την Ιστορία, και πλέον τον θυμούνται ως έναν από τους καλύτερους Προέδρους του 20ου αιώνα. «Υποθέτω ότι ο Σαμαράς πιστεύει πως αν το οριοθετήσει σωστά και εμφανιστεί μετά την καταστροφή, θα επωφεληθεί», μου είπε. Αλλά μιλούσαμε στα τέλη του 2011. Η οικονομική κρίση της Ελλάδας δεν είχε διαρκέσει 12 χρόνια. Κόντευε μόλις να κλείσει το δεύτερο.

Ο Αντώνης Σαμαράς δεν έχει μια καριέρα που θα την έλεγε κανείς επιτυχημένη. Έβαλε την Ελλάδα σε μια μεγάλη, ανώφελη και αρκετά γελοία περιπέτεια με το Μακεδονικό, εξοστρακίστηκε για πολλά χρόνια από την κεντρική πολιτική σκηνή στις παρυφές της ακροδεξιάς, επανήλθε στο τιμόνι ενός κόμματος το οποίο αμέσως οδήγησε στα δύο χειρότερα εκλογικά αποτελέσματα της ιστορίας του και, καθώς το πολιτικό σύστημα που τον γέννησε, τον ξέρασε και τον ξανακατάπιε κατέρρεε, καθώς το «κουτί» γινόταν τοξικό και μολυσμένο, βρέθηκε πρωθυπουργός.

Τι πίστευε ότι θα συμβεί; Τι νόμιζε, αλήθεια, ότι θα γινόταν;

#Πηγή:

Ο Αντώνης Σαμαράς και το «κουτί» της πολιτικής |  ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
http://www.kathimerini.gr/786466/opinion/epikairothta/politikh/o-antwnhs-samaras-kai--to-koyti-ths-politikhs

03.10.2014
#