Ηταν μέσα του 2007. Η Μόσχα έσκυβε κατω
από το βάρος του βροχερού καιρού και από τα αδιαπέραστα σύννεφα του
σκοτεινού της ουρανού. Η πυκνή κυκλοφορία μας καθυστερούσε και η
ανησυχία με έκανε να ασφυκτιώ. Ηταν η πρώτη φορά που θα βρισκόμουνα
κοντά σε υπουργούς και άλλους αρμόδιους του οικονομικού τομέα της χώρας
σε δημόσια εκδήλωση. Βέβαια στη Ρωσία ποτέ δεν είσαι βέβαιος ποιός
τελικά θα παρουσασθεί σε κάποια προγραμματισμένη εκδήλωση. Το γεγονός
πάντως πως ο ίδιος ο υπεύθυνος του Ανταγωνισμού Ιγκόρ Αρτέμιεφ με τον
Υπουργό Ανάπτυξης Τζέρμαν Γρέφ θα συναντούσαν τους μεγαλοπαράγοντες της
Ρωσικής ιδιωτικής οικονομίας και των μεγάλων δημοσίων επιχειρήσεων με
στόχο την αποτύπωση των νέων κατευθύνσεων της πολιτικής τους με γέμιζε
νευρικότητα.
Μπροστά μου θα αντίκρυζα σε λίγο τα ιερά
τέρατα της μετα-κομμουνιστικής Ρωσίας. Είτε τους μισούσε κάποιος είτε
τους λάτρευε, ιδιαίτερα αν δούλευε σε επιχειρήσεις τους, αν ζούσε σε
επαρχίες που είχαν θέσει υπό την προστασία τους κι απολάμβαναν
πλουσιοπάροχες παροχές και σημαντικά έργα υποδομής η, τέλος, υποστήριζαν
τις ομάδες που αυτοί είχαν αρχίσει να χρηματοδοτούν, οι νέοι ολιγάρχες
της σημερινής Ρωσίας αποτελούν συνταρακτικές προσωπικότητες. Από
ακριτομύθιες είχα καταλάβει πως η κυβέρνηση ήταν αποφασισμένη να
τραβήξει τα λουριά. Και να αποδείξει πως στην εφαρμογή των νέων
οικονομικών κανόνων δεν αστειευόταν. Αυτό ήταν και το αντικείμενο της
συνάντησης.
Το σκυθρωπό κτίριο της Ενωσης Ρώσων
Βιομηχάνων (Россий Cоюзе Πромышленников и Πредпринимателей η «Ενωσης
Ολιγαρχών» κατά τους περισσότερους απλούς Ρώσους) εμφανίσθηκε ξαφνικά
μπροστά μας μέσα από τις κουρτίνες νερού που κατέβαζε ο ουρανός. Η
σχετικά πρόσφατη τότε υπόθεση του ιδιοκτήτη της γιγαντιαίας εταιρίας
πετρελαίων Γιούκος, Καντορκόφσκι, που του αφαιρέθηκε η εταιρία κι ο
ίδιος βρέθηκε σε φυλακή της Ανατ. Σιβηρίας λόγω απήθειας ουσιαστικά στις
παραινέσεις του Προέδρου Πούτιν για υπακοή στους νόμους κι
αποστασιοποίηση από κάθε ανάμιξη στην πολιτική, δεν έφευγε από το μυαλό
μου. Οι επιχειρηματίες αυτοί είχαν τεράστια δύναμη. Σε ολόκληρη την
χώρα. Ησαν όμως ταυτόχρονα και αντικείμενο μεγάλης κοινωνικής
αντιπάθειας. Που έδινε στην κυβέρνηση την δυνατότητα να επιβάλει
πολιτικές που κάτω από άλλες συνθήκες θα ήταν αδύνατον να προωθήσει.
Οταν ο Πρόεδρος της Υπηρεσίας Εναντίον
των Μονοπωλίων άρχισε να τοποθετείται με αυστηρότητα, τα πιό βαριά
ονόματα των Ρωσικών επιχειρήσεων ήσαν εκεί. Φρήντμαν, Αμπράμωφ, Ποτάνιν,
Ντεριπάσκα, Βινογκράτωφ, Μπογκντάνωφ κα (ο Αμπράμοβιτς έλειπε,
απασχολημένος ίσως στο Λονδίνο με υποθέσεις της Τσέλζυ) παρακολουθούσαν
με προσοχή αλλά και με κάποιον αέρα αυτάρκειας. Μέχρι που τον λόγο πήρε
ένας μικροκαμωμένος και νεότατος κυβερνητικός παράγοντας. Με σταθερή
φωνή, με τα χέρια καρφωμένα σχεδόν στο τραπέζι και με βλέμμα διεισδυτικό
και παράλληλα διερευνητικό αμέσως επιβλήθηκε στο ακροατήριό του.
Διαπίστωσα με εντύπωση πως και οι υπόλοιποι κυβερνητικοί αξιωματούχοι
είχαν απορροφηθεί από τον τόνο της φωνής του αλλά κι’ από την κατεύθυνση
της σκέψης του.
Ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ, γιατί αυτός ήταν ο
ομιλητής, δεν μιλούσε την στιγμή εκείνη σαν αντιπρόεδρος μόνο της
Ρωσικής κυβέρνησης και βασικός εμπνευστής των φιλελεύθερων
μεταρρυθμίσεων του οικονομικού της επιτελείου. Ηταν και επικεφαλής του
ενεργειακού γίγαντα Γκάζπρομ. Και εξηγούσε στους φιλόδοξους
επιχειρηματίες – συναδέλφους του την ανάγκη ανάπτυξης του γνήσιου
ελεύθερου ανταγωνισμού. Που πιθανότατα να μην συμβάδιζε με τα άμεσα και
στενά επιχειρηματικά τους συμφέροντα. Το σύνθετο θέμα ξεδιπλώθηκε
περίτεχνα αλλά και εμφαντικά από τον πιθανό ακόμη τότε διάδοχο του
Προέδρου Πούτιν. Το κύρος και η επιβολή του ήσαν εντυπωσιακά.Το
διαπίστωνε κανείς από την στάση υποταγής των κορυφαίων της Ρωσικής
ολιγαρχίας απέναντί του.
Ο νέος ηγέτης σήμερα πιά της Ρωσίας
συμβολίζει τον δυναμισμό και την καθαρή σκέψη που σύντομα θα
χαρακτηρίζει το σύνολο της Ρωσικής κοινωνίας. Και δείχνει ήδη να
επιβάλει τις δικές του αρχές και την δική του ομάδα. Οι μαζικές
απομακρύνσεις στελεχών από τον πετρελαικό γίγαντα Rosneft, που υπήρξε
προπύργιο του αντιπάλου του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Σεργκέι Ιβάνωφ
και του μέντορά του, μεγαλοπαράγοντα του Κρεμλίνου, Ιγκορ Σέτσιν,
φανερώνουν την αποφασισιτικότητά του.
Απαλλαγμένη από τις φοβίες του
κομμουνιστικού παρελθόντος και οπλισμένη με γνώση κι ανοιχτούς
πνευματικούς ορίζοντες η καινούργια γενιά ηγετών της Ρωσίας δεν θυμίζει
σε τίποτα το παρελθόν.
Εχουν οι εκπρόσωποί της αυτοπεποίθηση καθώς και
γνώση των αδυναμιών τους. Ξέρουν τον δρόμο που θα ακολουθήσουν.
Προφυλάσσονται όμως κι’ από τα αναπόφευκτα κακοτόπια. Η δημοκρατία τους
δεν είναι ακόμη ώριμη. Αντιμετωπίζει αναγνωρισμένες δυσκολίες. Υπάρχουν
όμως οι δυνατότητες και οι προσωπικότητες ώστε η χώρα τους να
προχωρήσει μπροστά.
#Πηγή:
Ο ΜΕΝΤΒΕΝΤΕΦ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑ | ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ
Μάιος 2008
#
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου