Οι Ελβετοί, απέρριψαν κατηγορηματικά το αίτημα των εγχώριων
κεντροαριστερών κομμάτων, για μετατροπή του ασφαλιστικού συστήματος, από
ιδιωτικό σε δημόσιο στις 28/9/2014. Με ποσοστό 62% οι ψηφοφόροι του
δημοψηφίσματος διατήρησαν σε ισχύ την ελεύθερη επιλογή ασφάλισης,
στέλνοντας μήνυμα ελπίδας στους σκεπτικιστές και στους πολέμιους του
μονοπωλίου του ευρύτερου "κοινωνικού" κράτους που επικρατεί την Ε.Ε.
Το "κοινωνικό κράτος" σύμφωνα με τον Murray Rothbard, όπως εξηγεί απλά στο βιβλίο του "the ethics of liberty", δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά: "μια συμμορία κρατικοδίαιτων συντεχνιών και ευνοημένων επιχειρηματιών, οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη των υπηρεσιών που τάχα προσφέρουν δωρεάν για το γενικό καλό, καταληστεύουν τους ανθρώπους".
Το ζήτημα της "δημόσιας" ασφάλισης, έχει αναλυθεί εξαιρετικά από πολλούς
αρθρογράφους του Capital.gr. Ενδεικτικά, προτείνω μια ανάγνωση των
σοβαρότατων επισημάνσεων και επιχειρημάτων του κ. Άγη Βερούτη: "Το ασφαλιστικό δεν είναι το μεγαλύτερό μας πρόβλημα" και "Η γενοκτονία των Ελλήνων".
Θα επιχειρήσω με απλές παραπομπές στην καθημερινότητα, καθώς και με αναφορές - συγκρίσεις βασισμένες στην μεθοδολογία των Αυστριακών οικονομολόγων, να θέσω την κρισιμότητα και την ανάγκη της απελευθέρωσης της ασφάλισης και/άρα, σταδιακά της υγείας, από το κράτος και τα μονοπωλιακά καρτέλ που λυμαίνονται τον ζωτικό αυτόν τομέα, καθώς και τα εισοδήματα των Ελλήνων επί δεκαετίες.
Αρχικά, θα πρέπει να επισημανθεί πως το "δημόσιο" σύστημα ασφάλισης, επιβάλλει και προϋποθέτει μαζική κατανομή εργασιακού δυναμικού, "έλεγχο γεννήσεων" και σταθερά εισοδήματα για πάντα.
Θα επιχειρήσω με απλές παραπομπές στην καθημερινότητα, καθώς και με αναφορές - συγκρίσεις βασισμένες στην μεθοδολογία των Αυστριακών οικονομολόγων, να θέσω την κρισιμότητα και την ανάγκη της απελευθέρωσης της ασφάλισης και/άρα, σταδιακά της υγείας, από το κράτος και τα μονοπωλιακά καρτέλ που λυμαίνονται τον ζωτικό αυτόν τομέα, καθώς και τα εισοδήματα των Ελλήνων επί δεκαετίες.
Αρχικά, θα πρέπει να επισημανθεί πως το "δημόσιο" σύστημα ασφάλισης, επιβάλλει και προϋποθέτει μαζική κατανομή εργασιακού δυναμικού, "έλεγχο γεννήσεων" και σταθερά εισοδήματα για πάντα.
Αυτό δεν είναι απαραίτητα
κακό για έναν ευσυνείδητο σοσιαλιστή, μιας και το Ελληνικό κράτος
ισχυρίζεται πως εγγυάται και χρηματοδοτεί - επιδοτεί (με τα λεφτά των
άλλων) τις ανωτέρω προϋποθέσεις. Η ειδική αυτή κατηγορία των
"ρυθμισμένων" ανθρώπων - ρομποτ του "δημοσίου", αντιστοιχεί άψογα στον
τέλειο έλεγχο, στην διαμόρφωση, στον σχεδιασμό και στην "κοινωνική
αναμόρφωση" του κομμουνιστικού σοσιαλισμού του Μάο τζε Τούνγκ, η στην
άρια φυλή του εθνικού σοσιαλισμού του Αδόλφου Χίτλερ.
Εμείς ας παρακάμψουμε τον κόσμο των "θαυμάτων" του σοσιαλισμού και ας προσπαθήσουμε να δούμε τι σημαίνει για την αγορά, τον εργαζόμενο σε αυτήν και την πραγματικότητα, η κατανομή εργασίας, μέσω κεντρικού σχεδιασμού, ώστε να εξυπηρετηθεί το "κοινωνικό κράτος".
Το πρώτο πρόβλημα, διαμορφώνονται την ώρα που "συλλαμβάνεται" κάποιος/α ως έμβρυο, για το εργασιακό μέλλον. Όταν "ασφαλίζεσαι" από το κράτος πριν γεννηθείς, επιβάλλεται πως πρέπει να αποδώσεις μέρος των όποιων εισοδημάτων σου, όταν ξεκινήσεις να εργάζεσαι. Αρχικά αυτά τα εισοδήματα θα κατευθυνθούν αποκλειστικά για την καταβολή συντάξεων και για την υγεία των άλλων (εκτός κι αν έχεις προβλήματα υγείας από μικρή ηλικία, η συμβεί κάποιο ατύχημα). Βλέπουμε ξεκάθαρα νομίζω πως άμεσα καταρρίπτεται ο δημοκρατικός μύθος περί καθορισμού, μέσω της πλειοψηφίας, της τύχης μας. Το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα, είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο, ώστε να καθορίζει το εργασιακό περιβάλλον αγέννητων ανθρώπων, χωρίς την συγκατάθεσή τους. Αυτό είναι μια βάση σκέπτικού, ώστε να επεξεργαστούν οι φιλελεύθεροι της Ευρώπης την αντίφαση ανάμεσα στην ελευθερία και στο "δημόσιο" ασφαλιστικό σύστημα.
Συνεχίζοντας, διαπιστώνουμε την άνιση αναδιανομή ανάμεσα σε "δημοσίους" υπαλλήλους - ειδικές συντεχνίες και σε εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Τα ασφαλιστικά ταμεία των κρατικών υπαλλήλων και άλλων συντεχνιών, χρηματοδοτούνται και αυτά μέσω της φορολογίας του παραγωγικού τομέα. Στο μυαλό των κρατιστών-σοσιαλιστών βέβαια, ο κρατικός τομέας είναι παραγωγικός, διότι εξυπηρετεί την αγορά. Η αλήθεια είναι πως αυτός υποτίθεται πως είναι ο σκοπός του, αλλά το μόνο που κάνει ο δημόσιος τομέας, είναι να στρεβλώνει και να μετατρέπει μεγάλα μέρη της αγοράς σε προβληματικά και κρατικοδίαιτα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, πως τα ασφαλιστικά ταμεία των προνομιούχων παρουσιάζονται ως υγιή και κερδοφόρα. Δίνουν τις καλύτερες παροχές και τις υψηλότερες συντάξεις. Ο Rothbard έχει επισημάνει πως "είναι πολύ εύκολη η γενναιοδωρία του κράτους, όταν το κόστος της γενναιοδωρίας το πληρώνουν άλλοι".
Εμείς ας παρακάμψουμε τον κόσμο των "θαυμάτων" του σοσιαλισμού και ας προσπαθήσουμε να δούμε τι σημαίνει για την αγορά, τον εργαζόμενο σε αυτήν και την πραγματικότητα, η κατανομή εργασίας, μέσω κεντρικού σχεδιασμού, ώστε να εξυπηρετηθεί το "κοινωνικό κράτος".
Το πρώτο πρόβλημα, διαμορφώνονται την ώρα που "συλλαμβάνεται" κάποιος/α ως έμβρυο, για το εργασιακό μέλλον. Όταν "ασφαλίζεσαι" από το κράτος πριν γεννηθείς, επιβάλλεται πως πρέπει να αποδώσεις μέρος των όποιων εισοδημάτων σου, όταν ξεκινήσεις να εργάζεσαι. Αρχικά αυτά τα εισοδήματα θα κατευθυνθούν αποκλειστικά για την καταβολή συντάξεων και για την υγεία των άλλων (εκτός κι αν έχεις προβλήματα υγείας από μικρή ηλικία, η συμβεί κάποιο ατύχημα). Βλέπουμε ξεκάθαρα νομίζω πως άμεσα καταρρίπτεται ο δημοκρατικός μύθος περί καθορισμού, μέσω της πλειοψηφίας, της τύχης μας. Το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα, είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο, ώστε να καθορίζει το εργασιακό περιβάλλον αγέννητων ανθρώπων, χωρίς την συγκατάθεσή τους. Αυτό είναι μια βάση σκέπτικού, ώστε να επεξεργαστούν οι φιλελεύθεροι της Ευρώπης την αντίφαση ανάμεσα στην ελευθερία και στο "δημόσιο" ασφαλιστικό σύστημα.
Συνεχίζοντας, διαπιστώνουμε την άνιση αναδιανομή ανάμεσα σε "δημοσίους" υπαλλήλους - ειδικές συντεχνίες και σε εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Τα ασφαλιστικά ταμεία των κρατικών υπαλλήλων και άλλων συντεχνιών, χρηματοδοτούνται και αυτά μέσω της φορολογίας του παραγωγικού τομέα. Στο μυαλό των κρατιστών-σοσιαλιστών βέβαια, ο κρατικός τομέας είναι παραγωγικός, διότι εξυπηρετεί την αγορά. Η αλήθεια είναι πως αυτός υποτίθεται πως είναι ο σκοπός του, αλλά το μόνο που κάνει ο δημόσιος τομέας, είναι να στρεβλώνει και να μετατρέπει μεγάλα μέρη της αγοράς σε προβληματικά και κρατικοδίαιτα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, πως τα ασφαλιστικά ταμεία των προνομιούχων παρουσιάζονται ως υγιή και κερδοφόρα. Δίνουν τις καλύτερες παροχές και τις υψηλότερες συντάξεις. Ο Rothbard έχει επισημάνει πως "είναι πολύ εύκολη η γενναιοδωρία του κράτους, όταν το κόστος της γενναιοδωρίας το πληρώνουν άλλοι".
Σχετικά
με την αυτοκαταστροφική φύση του κεντρικού - σοσιαλιστικού σχεδιασμού
και τον μύθο του παραγωγικού "δημοσίου" σας παραπέμπω στο προηγούμενο άρθρο μου.
Ο εργαζόμενος στην αγορά, αν είναι για παράδειγμα 45 ετών και έχει καταβάλει εισφορές στο ΤΕΒΕ η στο ΙΚΑ επί 25 χρόνια, έχει βρεθεί σήμερα σε ένα τραγικό αδιέξοδο. Ο ελεύθερος επαγγελματίας, βρίσκεται ανασφάλιστος, τον καταδιώκει το ΤΕΒΕ (αντί να του επιστρέψει άμεσα αυτά που του οφείλει) ενώ παράλληλα το κράτος, τα τέσσερα τελευταία χρόνια, του "δήμευσε" τις όποιες αποταμιεύσεις μέσω αδίστακτης και εξωπραγματικής φορολόγησης, με την πρόφαση πως "διασώζεται η πατρίδα". Ο ασφαλισμένος στο ΤΕΒΕ που αδυνατεί να πληρώσει τα εξωφρενικά ασφάλιστρα και τους φόρους για να συντηρεί τα ταμεία των συντεχνιών, δεν έχει πλέον πρόσβαση ούτε στην πρόνοια. Αυτή δυστυχώς είναι η κατάληξη της "δημόσιας ασφάλισης" του. Αυτή είναι η κατάληξη δεκαετιών πληρωμής πανάκριβων εισφορών. Ο ασφαλισμένος στο ΙΚΑ, αναγκάζεται επίσης (και με συμμετοχή του εργοδότη) να καταβάλει τον μισό του σχεδόν μισθό σε ασφαλιστικές εισφορές. Ακούμε για την λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές και μου κάνει μεγάλη εντύπωση το ότι δεν προτείνει ούτε ένας την κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζόμενων έστω για αυτήν την μέρα. Να δοθεί κίνητρο στους εργαζόμενους ώστε να εισπράξουν σχεδόν διπλό μεροκάματο εργαζόμενοι τις Κυριακές.
Η τραγωδία της "δημόσιας ασφάλισης" όμως δεν τελειώνει εδώ. Το μονοπωλιακό σύστημα της υγείας, καθώς και η κομμουνιστικού τύπου διατίμηση στα φάρμακα, έχουν δημιουργήσει συνθήκες διεφθαρμένων καρτέλ. Η διασπάθιση των χρημάτων των ασφαλισμένων και των φορολογούμενων είναι αδύνατο να προσδιοριστεί. Το μόνο βέβαιο είναι, πως καθημερινά τα φακελάκια, οι κομπίνες με τις συνταγογραφήσεις, οι εξαγωγές διατιμημένων και παράνομα συνταγογραφημένων φαρμάκων, οι πλαστές εξετάσεις χρηματοδοτημένες από τα ταμεία κλπ κλπ, κοστίζουν εκατομμύρια ευρώ.
Πού στηρίζεται λοιπόν η αυταπάτη του "κοινωνικού κράτους"; Στηρίζεται στην προσπάθεια μετατροπής του ανθρώπου σε άβουλο και αδύναμο να κρίνει ον. Η κρατική εκπαίδευση, ένα δεύτερο ζωτικό μονοπώλιο του κράτους, φροντίζει για αυτό. Ο άνθρωπος, εκπαιδεύεται, ώστε να θεωρεί πως δεν είναι ικανός να αποταμιεύσει και να καταναλώσει υπεύθυνα. Το πολιτικό σύστημα και το κράτος παρουσιάζονται ως ένας ανώτερος διανοητικά και οικονομικά οργανωτικός μηχανισμός. Στην ουσία, και στην πράξη όμως, οι κεντρικοί σχεδιαστές της οικονομίας δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Καθοριστικό ρόλο σε αυτό, έπαιξε η οικονομική θεωρία οικονομικών σχεδιαστών όπως ο Τζον Μ. Κέϋνς. Προκαλεί μεγάλη απορία σε μένα, ακόμα και σήμερα, το επιχείρημα των υποστηρικτών της αναδιανομής και του κεντρικού σχεδιασμού. Ο Κέυνς, λένε οι θετικά προσκείμενοι προς τις θεωρίες του, υποστήριξε πως οι δημόσιες δαπάνες και επιδοτήσεις, πρέπει να συμβαίνουν σε περιόδους οικονομικής ύφεσης. Κατά την περίοδο της ανάπτυξης, το κράτος οφείλει να ελέγχει τα δημοσιονομικά του.
Τι μας λένε λοιπόν οι κρατιστές; Πως το κράτος μπορεί να επενδύσει και να αποταμιεύσει τα χρήματά μας! Εμείς, προφανώς είμαστε ανόητοι ώστε να τα διαχειριστούμε. Μπορεί να τα διαχειριστεί καλύτερα, ένας ξένος. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μάλιστα αυτού του ξένου, αποδεδειγμένα πλέον, είναι διεστραμμένα και ανήθικα. Τα χρήματα μας θα ξοδευτούν ώστε ο πολιτικός να γίνει αρεστός, σε συνδικάτα, ειδικές ομάδες, κολλητούς επιχειρηματίες και μετά θα αναλάβει ο επόμενος πολιτικός, να κάνει το ίδιο κ.ο.κ. Στο τέλος τέλος, όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα, είπε ο "μεγάλος" Κέυνς. Μέχρι και ο Αλέξης Τσίπρας κατά την επίσκεψη του στην Αμερική, "συνεχάρη" τον πρόεδρο Ομπάμα για την υιοθέτηση των οικονομικών της αναδιανομής χρέους του Κέϋνς. Είναι πραγματικά αστείο αλλά και ενδεικτικό.
Το "κοινωνικό κράτος" της Ευρώπης χρεοκοπεί. Τα κράτη που το εξέθρεψαν, οφείλουν να δείξουν εμπιστοσύνη στους πολίτες τους και να τους αφήσουν ελεύθερους να επιλέξουν το μέλλον τους. Οφείλουν να αντιληφθούν, πως τα έντονα φαινόμενα εθνικισμού σχετίζονται άμεσα με τις διευκολύνσεις που παρέχει το "κοινωνικό κράτος". Όλοι θέλουν να κλειστούν στα σύνορά τους για να απολαμβάνουν την ψευδαίσθηση της κρατικής προστασίας. Και παράλληλα, όλοι θέλουν να εισέλθουν σε μια χώρα, η οποία επιδοτεί την απραγία και την περίθαλψη με τα λεφτά των άλλων. το "κοινωνικό κράτος" προκαλεί αναδιανομή και ενισχύει τα δημοσιονομικά ελλείμματα. Δεν έχει την οικονομική πληροφορία, την οποία μόνο ο άνθρωπος ως ατομική οντότητα μπορεί να αναπτύξει, να επεξεργαστεί, να εμπεδώσει και να διαθέσει, ώστε να καθορίσει τις αποταμιεύσεις που σχετίζονται με την υγεία.
Η κατάργηση του μονοπωλίου της ασφάλισης από το κράτος, δεν είναι ουτοπία. Ουτοπία είναι η εμμονή σε ένα αποτυχημένο σύστημα "πυραμίδα" όπως το σημερινό κρατικό ασφαλιστικό καθεστώς.
Ο εργαζόμενος στην αγορά, αν είναι για παράδειγμα 45 ετών και έχει καταβάλει εισφορές στο ΤΕΒΕ η στο ΙΚΑ επί 25 χρόνια, έχει βρεθεί σήμερα σε ένα τραγικό αδιέξοδο. Ο ελεύθερος επαγγελματίας, βρίσκεται ανασφάλιστος, τον καταδιώκει το ΤΕΒΕ (αντί να του επιστρέψει άμεσα αυτά που του οφείλει) ενώ παράλληλα το κράτος, τα τέσσερα τελευταία χρόνια, του "δήμευσε" τις όποιες αποταμιεύσεις μέσω αδίστακτης και εξωπραγματικής φορολόγησης, με την πρόφαση πως "διασώζεται η πατρίδα". Ο ασφαλισμένος στο ΤΕΒΕ που αδυνατεί να πληρώσει τα εξωφρενικά ασφάλιστρα και τους φόρους για να συντηρεί τα ταμεία των συντεχνιών, δεν έχει πλέον πρόσβαση ούτε στην πρόνοια. Αυτή δυστυχώς είναι η κατάληξη της "δημόσιας ασφάλισης" του. Αυτή είναι η κατάληξη δεκαετιών πληρωμής πανάκριβων εισφορών. Ο ασφαλισμένος στο ΙΚΑ, αναγκάζεται επίσης (και με συμμετοχή του εργοδότη) να καταβάλει τον μισό του σχεδόν μισθό σε ασφαλιστικές εισφορές. Ακούμε για την λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές και μου κάνει μεγάλη εντύπωση το ότι δεν προτείνει ούτε ένας την κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζόμενων έστω για αυτήν την μέρα. Να δοθεί κίνητρο στους εργαζόμενους ώστε να εισπράξουν σχεδόν διπλό μεροκάματο εργαζόμενοι τις Κυριακές.
Η τραγωδία της "δημόσιας ασφάλισης" όμως δεν τελειώνει εδώ. Το μονοπωλιακό σύστημα της υγείας, καθώς και η κομμουνιστικού τύπου διατίμηση στα φάρμακα, έχουν δημιουργήσει συνθήκες διεφθαρμένων καρτέλ. Η διασπάθιση των χρημάτων των ασφαλισμένων και των φορολογούμενων είναι αδύνατο να προσδιοριστεί. Το μόνο βέβαιο είναι, πως καθημερινά τα φακελάκια, οι κομπίνες με τις συνταγογραφήσεις, οι εξαγωγές διατιμημένων και παράνομα συνταγογραφημένων φαρμάκων, οι πλαστές εξετάσεις χρηματοδοτημένες από τα ταμεία κλπ κλπ, κοστίζουν εκατομμύρια ευρώ.
Πού στηρίζεται λοιπόν η αυταπάτη του "κοινωνικού κράτους"; Στηρίζεται στην προσπάθεια μετατροπής του ανθρώπου σε άβουλο και αδύναμο να κρίνει ον. Η κρατική εκπαίδευση, ένα δεύτερο ζωτικό μονοπώλιο του κράτους, φροντίζει για αυτό. Ο άνθρωπος, εκπαιδεύεται, ώστε να θεωρεί πως δεν είναι ικανός να αποταμιεύσει και να καταναλώσει υπεύθυνα. Το πολιτικό σύστημα και το κράτος παρουσιάζονται ως ένας ανώτερος διανοητικά και οικονομικά οργανωτικός μηχανισμός. Στην ουσία, και στην πράξη όμως, οι κεντρικοί σχεδιαστές της οικονομίας δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Καθοριστικό ρόλο σε αυτό, έπαιξε η οικονομική θεωρία οικονομικών σχεδιαστών όπως ο Τζον Μ. Κέϋνς. Προκαλεί μεγάλη απορία σε μένα, ακόμα και σήμερα, το επιχείρημα των υποστηρικτών της αναδιανομής και του κεντρικού σχεδιασμού. Ο Κέυνς, λένε οι θετικά προσκείμενοι προς τις θεωρίες του, υποστήριξε πως οι δημόσιες δαπάνες και επιδοτήσεις, πρέπει να συμβαίνουν σε περιόδους οικονομικής ύφεσης. Κατά την περίοδο της ανάπτυξης, το κράτος οφείλει να ελέγχει τα δημοσιονομικά του.
Τι μας λένε λοιπόν οι κρατιστές; Πως το κράτος μπορεί να επενδύσει και να αποταμιεύσει τα χρήματά μας! Εμείς, προφανώς είμαστε ανόητοι ώστε να τα διαχειριστούμε. Μπορεί να τα διαχειριστεί καλύτερα, ένας ξένος. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά μάλιστα αυτού του ξένου, αποδεδειγμένα πλέον, είναι διεστραμμένα και ανήθικα. Τα χρήματα μας θα ξοδευτούν ώστε ο πολιτικός να γίνει αρεστός, σε συνδικάτα, ειδικές ομάδες, κολλητούς επιχειρηματίες και μετά θα αναλάβει ο επόμενος πολιτικός, να κάνει το ίδιο κ.ο.κ. Στο τέλος τέλος, όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα, είπε ο "μεγάλος" Κέυνς. Μέχρι και ο Αλέξης Τσίπρας κατά την επίσκεψη του στην Αμερική, "συνεχάρη" τον πρόεδρο Ομπάμα για την υιοθέτηση των οικονομικών της αναδιανομής χρέους του Κέϋνς. Είναι πραγματικά αστείο αλλά και ενδεικτικό.
Το "κοινωνικό κράτος" της Ευρώπης χρεοκοπεί. Τα κράτη που το εξέθρεψαν, οφείλουν να δείξουν εμπιστοσύνη στους πολίτες τους και να τους αφήσουν ελεύθερους να επιλέξουν το μέλλον τους. Οφείλουν να αντιληφθούν, πως τα έντονα φαινόμενα εθνικισμού σχετίζονται άμεσα με τις διευκολύνσεις που παρέχει το "κοινωνικό κράτος". Όλοι θέλουν να κλειστούν στα σύνορά τους για να απολαμβάνουν την ψευδαίσθηση της κρατικής προστασίας. Και παράλληλα, όλοι θέλουν να εισέλθουν σε μια χώρα, η οποία επιδοτεί την απραγία και την περίθαλψη με τα λεφτά των άλλων. το "κοινωνικό κράτος" προκαλεί αναδιανομή και ενισχύει τα δημοσιονομικά ελλείμματα. Δεν έχει την οικονομική πληροφορία, την οποία μόνο ο άνθρωπος ως ατομική οντότητα μπορεί να αναπτύξει, να επεξεργαστεί, να εμπεδώσει και να διαθέσει, ώστε να καθορίσει τις αποταμιεύσεις που σχετίζονται με την υγεία.
Η κατάργηση του μονοπωλίου της ασφάλισης από το κράτος, δεν είναι ουτοπία. Ουτοπία είναι η εμμονή σε ένα αποτυχημένο σύστημα "πυραμίδα" όπως το σημερινό κρατικό ασφαλιστικό καθεστώς.
Η απελευθέρωση απο τα
μονοπώλια του κράτους είναι μονόδρομος.
#Πηγή:
Η απόλυτη χρεοκοπία του "κοινωνικού κράτους" | Του Ευθύμη Μαραμή
Η απόλυτη χρεοκοπία του "κοινωνικού κράτους" | Του Ευθύμη Μαραμή
6 Οκτωβρίου 2014
#
#
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου