Η καλύτερη λύση για την Ελλάδα είναι η επέκταση της χρηματοδότησης
του ισχύοντος σήμερα Δεύτερου Προγράμματος Προσαρμογής. Εξάλλου, η λύση
αυτή κερδίζει έδαφος στις μεγάλες πρωτεύουσες, αλλά και στην Αθήνα.
Πείθει, επιπλέον, και όσους, στις μεγάλες χρηματικές αγορές, βλέπουν με
ενδιαφέρον τις ευκαιρίες που προσφέρει η «επιστροφή της Ελλάδας».
Η πιο απλή λύση για την επέκταση του Προγράμματος, δηλαδή του δεύτερου
Μνημονίου, είναι να δανειστεί η Ελλάδα όσα κεφάλαια απαιτούνται για την
πλήρη κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών. Εννοείται ότι τα νέα κεφάλαια
θα δώσει ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθεροποίησης. Ακόμη κι αν οι ανάγκες
ξεπεράσουν τα 11 δισεκατομμύρια.
Εξάλλου, όπως έχουμε πρόσφατα επισημάνει, από τη στιγμή που η Ευρώπη
έχει δανείσει στην Ελλάδα το θηριώδες ποσό που μας επέτρεψε να
αναχρηματοδοτήσουμε με ιστορικά ευνοϊκούς όρους το σύνολο του ιστορικού
δημοσίου χρέους, θα ήταν παράδοξο, αν όχι και ανόητο, να ανοίξει και
πάλι μια πληγή στη λειτουργία του ευρωσυστήματος.
Εφόσον μάλιστα εξασφαλιστεί η χρηματοδοτική επέκταση του Προγράμματος,
μια μικρή έξοδος στις αγορές κεφαλαίου, όπως την φαντάζονται οι
επιτελείς του υπουργείου Οικονομικών, θα ομαλοποιήσει περαιτέρω την
επαναφορά της ελληνικής οικονομίας σε κανονικές συνθήκες.
Το ποσό που θα μπορούσε να ζητήσει το υπουργείο Οικονομικών από τις
ελεύθερες ανοικτές αγορές κεφαλαίου θα είναι μικρό και δεν θα καλύπτει,
προφανώς, όλες τις ανάγκες αναχρηματοδότησης του ελληνικού χρέους. Ομως
ακόμη και μια έκδοση νέων ελληνικών ομολόγων ύψους 1,5 - 2 δισ. ευρώ θα
διευκολύνει εξαιρετικά και με πολλούς τρόπους την αποκατάσταση της
εμπιστοσύνης στο ευνοϊκό σενάριο επαναφοράς της Ελλάδας.
Πολλές ελληνικές επιχειρήσεις, που έχουν καλά οικονομικά στοιχεία, αλλά
αντιμετωπίζουν την έλλειψη ρευστότητας των ελληνικών τραπεζών, μπορούν
να αναζητήσουν κεφάλαια στις διεθνείς αγορές. Μια νέα έκδοση ελληνικών
ομολόγων θα θέσει μια νέα, απαραίτητη, βάση αναφοράς και θα αποδείξει
ότι η Ελλάδα «βγαίνει από τον λάκκο», εξέλιξη που θα διευκολύνει
αποφασιστικά την αναδιοργάνωση των καλών επιχειρήσεων, τις οποίες
διαθέτει η χώρα.
Είναι σίγουρο πως οι τεχνοκράτες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου θα
επικροτήσουν και την επέκταση του προγράμματος και την προσεκτική
επάνοδο στις αγορές. Το ΔΝΤ ενδιαφέρεται ζωηρά για την καλή εκτέλεση του
ελληνικού προγράμματος.
Εξάλλου, το Ταμείο έχει δεσμευθεί για τη χρηματοδότηση του εκτελούμενου
Μνημονίου μέχρι το τέλος του, δηλαδή μέχρι τις 14 Μαρτίου 2016, υπό δύο
προϋποθέσεις. Η μία αφορά στην εξυπηρέτηση των δόσεων επί των πρώτων
μνημονιακών δανείων, υποχρεώσεις που «τρέχουν» και μέσα στο έτος 2014.
Επίσης, η εμπλοκή του Ταμείου προϋποθέτει ότι η χώρα θα τα καταφέρει,
τελικά, με το χρέος της. Συγκεκριμένα, το ελληνικό χρέος πρέπει να έχει
πέσει στο 124% του ΑΕΠ το 2020 και στο 110% του ΑΕΠ το 2022. Σε κάθε
περίπτωση, όμως, ένα «διάλειμμα» στη σχέση μας με το Ταμείο δεν θα
αποτελούσε ανέκδοτη κατάσταση.
Αντιθέτως, θα δημιουργούσε σοβαρότατο πρόβλημα η αθέτηση των υποχρεώσεων
που έχουν αναλάβει οι δύο άλλοι παρτενέρ στην επιχείρηση διάσωσης της
Ελλάδας.
Δεν αναμένεται, όμως, να συμβεί κάτι παρόμοιο. Η σπουδαία συμφωνία που
πέτυχε η κυβέρνηση και αποτυπώθηκε στην απόφαση του Eurogroup της
27/11/2012 παραμένει σε πλήρη ισχύ και κανείς δεν σκέφτεται να την
αγνοήσει. Είναι αυτονόητο ότι η κυβερνητική πλειοψηφία δεν θα δώσει την
ευκαιρία που πολλοί, εκεί έξω, περιμένουν. Οσο για την αντιπολίτευση,
που επιμένει σε καταστροφικές επιλογές, δεν έχει, ακόμη, πείσει τους
ψηφοφόρους ότι μια «εθνική αυτοκτονία» είναι προτιμότερη από την τήρηση
του Μνημονίου.
#Πηγή:
Για την «επιστροφή της Ελλάδας», Του Μπάμπη Παπαδημητρίου
Kυριακή, 3 Nοεμβρίου 2013
#
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου