Η βιομηχανική παραγωγή στην Κίνα είναι στα χαμηλότερα επίπεδα 6 ετών
περίπου. Πιο συγκεκριμένα, είναι στα χαμηλότερα επίπεδα από το 2008,
όταν ξεκίνησε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση. Οι λιανικές πωλήσεις
καθώς και η κατασκευαστική δραστηριότητα ήταν επίσης κάτω από το
αναμενόμενο που περίμεναν οι αναλυτές.
Ο αριθμός απούλητων σπιτιών εξακολουθεί και αυξάνεται μήνα με το μήνα και είναι πλέον στα υψηλότερα επίπεδα όλων των εποχών. Τούτο, παρόλο που κατασκευαστές, αλλά και πολλές τοπικές κυβερνήσεις έχουν μειώσει τις τιμές των σπιτιών αυτών.
Επίσης υπάρχουν παράπλευρες απώλειες οικονομικής δραστηριότητας που σχετίζονται με τον οικιστικό κλάδο. Για παράδειγμα η παραγωγή γυαλιού, σιδήρου ηλεκτρικού ρεύματος, ακόμα και οι πωλήσεις πλυντηρίων είναι όλα σε πτώση.
Ένα μεγάλο αίνιγμα είναι τι θα κάνει το κομμουνιστικό κόμμα της Κίνας για όλα αυτά. Τώρα και για πολλά χρόνια ο στόχος είναι η χώρα να έχει ανάπτυξη 7,5% σε ετήσια βάση. Μάλιστα δε, είναι κατά κάποιον τρόπο “πολιτική ντιρεκτίβα” το νούμερο του 7,5%. Ο δε πρωθυπουργός της Κίνας τον περασμένο Ιούλιο, είπε ότι ανάπτυξη 7,5% είναι “πολιτική και νομική δέσμευση” του κόμματος.
Αλλά με το τραπεζικό σύστημα και τις τοπικές κυβερνήσεις ήδη μοχλευμένες, είναι πολύ δύσκολο (όχι απίθανο) η Κίνα να μπορεί να συνεχίσει να αναπτύσσεται με τους ρυθμούς των περασμένων ετών, απλά διοχετεύοντας πιστώσεις στο σύστημα.
Ένας λόγος για αυτό (ειδικά μακροπρόθεσμα αν το δει κανείς) είναι ότι περίπου το 20% της οικονομίας της Κίνας είναι συνδεδεμένο με την οικιστική ανάπτυξη. Ναι μεν μπορεί περιστασιακά μια οικονομία να βασίζεται στην οικοδομή (οικιστική ανάπτυξη), αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνεται για πάντα.
Το έργο το έχουμε δει στην Ισπανία αλλά και στην Ελλάδα, όπου το ποσοστό της οικιστικής ανάπτυξης ήταν περίπου το 20% του ΑΕΠ. Όλοι ξέρουμε τι θα γίνει όταν αυτός ο πυλώνας ανάπτυξης πάψει να υπάρχει.
Ως προς αυτό λοιπόν, πολλοί λένε ότι η Κίνα έχει εξαντλήσει τα όρια της δυνατότητας της, να αναπτύσσει την οικονομία με της με τεχνικό τρόπο.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν θα έλεγα ότι συμφωνώ με αυτό, καθώς υπάρχουν πάρα πολλά ακόμα που θα μπορούσε να κάνει η Κίνα, για να προσπαθήσει να διατηρήσει τους ρυθμούς ανάπτυξης του 7,5% που είχε έως τώρα.
Το κατά πόσο όμως, αυτό που θα κάνει, προκειμένου να μπορεί να διατηρήσει αυτούς τους ρυθμούς ανάπτυξης στο μέλλον, θα λειτουργήσει, είναι άλλο θέμα.
Διότι αν ο Paul Krugman και η Merrill Lynch έχουν κάποιο δίκιο, τότε η Κίνα τα επόμενα χρόνια θα μετατραπεί σε μια οικονομία τύπου Ιαπωνίας. Όπου, όχι μόνο δεν θα υπάρχει ανάπτυξη, αλλά το υποκεφαλαιοποιημένο τραπεζικό σύστημα της Κίνας, σε συνδυασμό με την υπερπαραγωγή προϊόντων που υπάρχει, είναι συνταγή για οικονομική καταστροφή.
Το αν θα επιβεβαιωθεί αυτή η πρόβλεψη, καθώς και πολλών άλλων που μιλούν για μια οικοδομική καταστροφή της οικονομίας της Κίνας στο μέλλον μένει ακόμα να το δούμε.
Επενδυτικά μιλώντας, δεν βάζει κανείς εύκολα ένα στοίχημα υπέρ της Κίνας, ποντάροντας ότι θα κερδίσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Και αν δει κανείς τον ΓΔ του χρηματιστηρίου της Κίνας, ξέρει καλά τι εννοώ...
Ο αριθμός απούλητων σπιτιών εξακολουθεί και αυξάνεται μήνα με το μήνα και είναι πλέον στα υψηλότερα επίπεδα όλων των εποχών. Τούτο, παρόλο που κατασκευαστές, αλλά και πολλές τοπικές κυβερνήσεις έχουν μειώσει τις τιμές των σπιτιών αυτών.
Επίσης υπάρχουν παράπλευρες απώλειες οικονομικής δραστηριότητας που σχετίζονται με τον οικιστικό κλάδο. Για παράδειγμα η παραγωγή γυαλιού, σιδήρου ηλεκτρικού ρεύματος, ακόμα και οι πωλήσεις πλυντηρίων είναι όλα σε πτώση.
Ένα μεγάλο αίνιγμα είναι τι θα κάνει το κομμουνιστικό κόμμα της Κίνας για όλα αυτά. Τώρα και για πολλά χρόνια ο στόχος είναι η χώρα να έχει ανάπτυξη 7,5% σε ετήσια βάση. Μάλιστα δε, είναι κατά κάποιον τρόπο “πολιτική ντιρεκτίβα” το νούμερο του 7,5%. Ο δε πρωθυπουργός της Κίνας τον περασμένο Ιούλιο, είπε ότι ανάπτυξη 7,5% είναι “πολιτική και νομική δέσμευση” του κόμματος.
Αλλά με το τραπεζικό σύστημα και τις τοπικές κυβερνήσεις ήδη μοχλευμένες, είναι πολύ δύσκολο (όχι απίθανο) η Κίνα να μπορεί να συνεχίσει να αναπτύσσεται με τους ρυθμούς των περασμένων ετών, απλά διοχετεύοντας πιστώσεις στο σύστημα.
Ένας λόγος για αυτό (ειδικά μακροπρόθεσμα αν το δει κανείς) είναι ότι περίπου το 20% της οικονομίας της Κίνας είναι συνδεδεμένο με την οικιστική ανάπτυξη. Ναι μεν μπορεί περιστασιακά μια οικονομία να βασίζεται στην οικοδομή (οικιστική ανάπτυξη), αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνεται για πάντα.
Το έργο το έχουμε δει στην Ισπανία αλλά και στην Ελλάδα, όπου το ποσοστό της οικιστικής ανάπτυξης ήταν περίπου το 20% του ΑΕΠ. Όλοι ξέρουμε τι θα γίνει όταν αυτός ο πυλώνας ανάπτυξης πάψει να υπάρχει.
Ως προς αυτό λοιπόν, πολλοί λένε ότι η Κίνα έχει εξαντλήσει τα όρια της δυνατότητας της, να αναπτύσσει την οικονομία με της με τεχνικό τρόπο.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν θα έλεγα ότι συμφωνώ με αυτό, καθώς υπάρχουν πάρα πολλά ακόμα που θα μπορούσε να κάνει η Κίνα, για να προσπαθήσει να διατηρήσει τους ρυθμούς ανάπτυξης του 7,5% που είχε έως τώρα.
Το κατά πόσο όμως, αυτό που θα κάνει, προκειμένου να μπορεί να διατηρήσει αυτούς τους ρυθμούς ανάπτυξης στο μέλλον, θα λειτουργήσει, είναι άλλο θέμα.
Διότι αν ο Paul Krugman και η Merrill Lynch έχουν κάποιο δίκιο, τότε η Κίνα τα επόμενα χρόνια θα μετατραπεί σε μια οικονομία τύπου Ιαπωνίας. Όπου, όχι μόνο δεν θα υπάρχει ανάπτυξη, αλλά το υποκεφαλαιοποιημένο τραπεζικό σύστημα της Κίνας, σε συνδυασμό με την υπερπαραγωγή προϊόντων που υπάρχει, είναι συνταγή για οικονομική καταστροφή.
Το αν θα επιβεβαιωθεί αυτή η πρόβλεψη, καθώς και πολλών άλλων που μιλούν για μια οικοδομική καταστροφή της οικονομίας της Κίνας στο μέλλον μένει ακόμα να το δούμε.
Επενδυτικά μιλώντας, δεν βάζει κανείς εύκολα ένα στοίχημα υπέρ της Κίνας, ποντάροντας ότι θα κερδίσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Και αν δει κανείς τον ΓΔ του χρηματιστηρίου της Κίνας, ξέρει καλά τι εννοώ...
Το οικονομικό αίνιγμα που ονομάζεται Κίνα | Του Γιώργου Καισάριου
18.09.2014#
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου